De wondere wereld van de OV-reizigers

Tineke Teerink 27 jan 2016

Op het perron in Utrecht is het al duidelijk. Het gezin met vader, moeder en drie kinderen gaat ook naar de Efteling. Waarom zijn dit soort gezinnen toch zo herkenbaar? Of komt het doordat ik die dag dezelfde bestemming heb? Een soort magisch verwantschap tussen bezoekers van de Efteling?

Eenmaal in de trein komt de bevestiging van de man in het gezelschap: “Het enige wat ik ken is Holle Bolle Gijs, haha!” De aandacht voor de wondere wereld in kwestie is snel verdwenen als de railcatering de coupé in komt. “Ha koffie!” wordt er enthousiast geroepen. Voor een veelvuldige treinreiziger als ik is dit soort onervarenheid met het openbaar vervoer intrigerend. Ook al is het overduidelijk dat de jongeman met zijn ‘koffiebackpack’ een zo simpel en compact mogelijke vorm van catering aanbiedt, toch wordt er iets meer verwacht dan oploskoffie. Het lijkt alsof de moeder zich wel had verheugd op een nu nog betaalbare verse cappuccino, in tegenstelling tot de prijzen die zij de rest van de dag zal tegenkomen. Ondertussen grijpt de vader als een waarlijk Alpha-mannetje elke gelegenheid aan om zijn kennis tentoon te spreiden over de omgeving: “Kijk, de A12! Het gaat echt snel.” Waarop de moeder, alweer hersteld van de koffie teleurstelling, ietwat opgetogen aanvult: “Ja, we zijn er binnen dertig minuten!” Enkele minuten later zal er nog dieper ingegaan worden op dat wat er buiten voorbijkomt, maar “Eerst koffie, haha.” roept de man enigszins verontschuldigend.
Aangekomen in Den Bosch raak ik het gezin uit het oog, maar bij de bushalte wordt ik ingehaald door het rennende dochtertje. Zij heeft de bus met ‘Efteling’ natuurlijk allang zien staan, maar wordt tegengehouden door de moeder. Die wil op haart beurt straks geheel voorbereid het park binnenkomen en dus moet ze nog geld pinnen. “Maar wie houdt de bus dan tegen?” vraagt het meisje verschrikt. In al haar onschuld beseft ze niet dat er 15 minuten later weer zo’n zelfde bus zal vertrekken.

Binnen de wondere wereld van het openbaar vervoer zijn reizigers zoals dit gezin een aangename aanvulling. Voor mensen zoals ik zorgen zij voor aangenaam amusement. De onervaren reiziger wordt juist direct op de hoogte gehouden van de omgeving, de service en de opties om de reis te vervolgen: "Nu met 9292 is het heel handig, je kunt precies plannen!" aldus de moeder. De accuratesse van de gedeelde (reis)informatie blijft uiteraard door wat onervarenheid, onzekerheid of opschepperij onder voorbehoud.