Soapseries, liefde en chocoladeijs

Tijdens één van de duizenden gesprekken met mijn beste vriendin, adviseerde zij mij om een echte Mexicaanse soapserie te kijken.
“Het zal je goed doen”, zei ze. Bovendien zou ik volgens mijn vriendin leren om met mannen om te gaan.

Ik geloof dat ik best slim ben. Behalve ‘booksmart’, ben ik ook redelijk ‘streetsmart’, maar als er één iets is wat ik echt niet begrijp, dan zijn het mannen.

Ik snap gewoon niet hoe de man denkt en wat ik als vrouw moet doen om een man aan de haak te slaan of om aan de haak geslagen te worden. Tot nu toe lijken al mijn pogingen om een goede, slimme, lieve man te vinden tevergeefs.
Mijn vriendin zegt altijd: “Je bent te lief.” “Zie je mij? Ik scheld ze uit en dat vinden ze leuk”, herhaalt ze steeds.
Moet ik nu mannen gaan uitschelden om ze te behouden?

In een wanhopige poging om de man te doorgronden, kies ik een oude Mexicaanse soapserie op Youtube en ga ik vol frisse moed voor het scherm zitten. Drama, passie en intrige vullen enkele uren het scherm, voordat ik besluit dat dit het écht niet kan zijn.
Vol nostalgie staar ik naar de lege verpakking van de chocoladeijs, die naast mijn bed ligt.
Het doet mij denken aan die ene vent, ja die ene relatie die zo perfect leek in het begin. Die relatie waar je naar op zoek gaat wanneer het uit is, keer op keer op keer. Die ene perfecte man voor mij.

De man die gedichten schrijft op Valentijnsdag en op een doordeweekse dag. De man die bloemen laat bezorgen wanneer je het niet verwacht. De man die je in stilte bestudeerd en je beter kent dan jezelf. De man die je zoveel leert, over de Grieken en de Romeinen. Een man die zijn wereldkennis maar al te graag deelt en je zelfs doet geloven dat je hem nooit verveelt. Een man die om je geeft, ondanks al je onzekerheden. De man waar al je vriendinnen stiekem een beetje verliefd op zijn.

Zucht, waar vind je nou zo’n man? Die al die eigenschappen bezit en bovendien nooit vreemd gaat? Is dat een beetje de doorsnee man of is dat nou teveel gevraagd?