Perfecte imperfectie

“Ik ben een perfectionist” en ik kom er eindelijk voor uit. Ondanks dat ik het altijd heb geweten en het mij vaker is gezegd, bleef ik het maar ontkennen. Ik wilde er niets van weten, ik wilde het gewoon niet zijn. Maar veranderen kon ik het niet. Je kan namelijk niet veranderen wat je zelf niet eens durft in te zien.

Perfectie, bestaat dat eigenlijk wel? Ik dacht van wel. Sterker nog, ik had je zo een hele lijst op kunnen noemen met wat in mijn ogen wel perfect was en wat niet. En als ik die lijst dan met mijn eigen leven vergeleek, dan was mijn leven verre van perfect: mijn ouders waren uit elkaar, ik had absoluut geen hechte familieband, ik was niet goed in sport, ik kon geen enkel instrument bespelen en ik had minder vrienden dan de rest. Overal moest en zou verandering in komen, want dit, dit kon zo niet langer.

Sommige dingen lagen geheel in mijn eigen handen: ik zou pas meer vrienden krijgen, als ik zelf spontaner werd en ik zou pas een instrument kunnen bespelen, wanneer ik überhaupt een instrument bezat. Andere dingen, zoals dat ik geen vader had die er voor me was, daar kon ik zelf niets aan veranderen. Toch dacht ik dat ik daar wel invloed op te kunnen hebben.
“Wordt het niet eens tijd dat je opzoek gaat naar een nieuwe vriend?” vroeg ik eens aan mijn moeder. “Dan heb je weer iemand om gezellige dingen mee te kunnen doen.” Het zou vast heel oprecht hebben geklonken, alsof het me echt alleen maar om haar ging, maar dat was niet zo. Zelfs op het moment waarop ik in de ogen van de belangrijkste persoon van mijn leven keek, want dat is mijn moeder, dan kon ik alleen maar denken aan mezelf en mijn (nog) niet perfecte leven.

Ik schaam me. Niet omdat mijn leven nog steeds even “niet perfect” is als toen, maar omdat ik al die tijd heb geprobeerd mijn leven perfect te maken. Hiervoor probeerde ik niet alleen mezelf te veranderen, maar ook de mensen om me heen. En als ik daar nu op terug kijk, dan had ik niet lager dan dat kunnen zakken. Het spijt me dat ik niet naar jullie heb willen luisteren toen jullie mij dit duidelijk wilden maken. Het spijt me mam, dat ik dacht dat mijn leven niet goed genoeg was. Want ook al is mijn leven niet perfect, ik ben er blij mee…