Is opstaan voor ouderen een must?

Herken je deze dagelijkse ochtendroutine? Snel even douchen, je omkleden, je boterham smeren én dan sprint je naar het station om nog die ene trein te halen. Bij mij gebeurt dit bijna elke ochtend. Laten we zeggen negen van de tien keer.
Ik ben altijd zo blij als ik mijn trein gehaald heb. Even lekker uit hijgen in de trein want ooh wat heb ik een goede conditie. Ik zie dan al die gezichten naar mij kijken. Ja ik weet zelf ook wel dat ik een bezweet hoofd heb. Je hoeft het er niet in te wrijven!
En dan loop je nog een stukje door. Ineens is die stoel daar, die lege weet je wel, waar nog helemaal niemand op zit. Dit is je kans als je nu nog gaat dan is die stoel van jou. HELEMAAL VAN JOU! Normaal ren ik naar de eerste de beste stoel toe. Het liefst wil ik schreeuwen: ’’MIJN MIJN MIJN STOEL!’’ Als ik zit maak ik eigenlijk een vreugdedansje in mijn hart. Mijn dag kan niet meer stuk.
Vaak is dit voor korte duur want voor je het weet staat er weer een bejaarde voor je neus opzoek naar een lege stoel of iemand die voor hem opstaat. De afgelopen jaren, maanden en weken kon ik geen moment bedenken waarom ik niet op zou staan. Het was een ongeschreven regel. Je doet het gewoon zonder erover na te denken. De laatste weken ben ik hier anders naar gaan kijken. Is het eigenlijk wel zo normaal? Ik bedoel het word van je verwacht,maar hoor je ooit een dankjewel, krijg je ooit een knikje of een glimlachje? Ik kan mij geen moment herinneren.
Vorige week was het weer zover. Ik had een half uur in de trein gestaan en aan een oudere mijn plekje afgegeven. Ja ik deed het met heel veel liefde, maar het kwam van één kant. Nadat ik uit de trein was gestapt moest ik de bus hebben. Om precies te zijn bus twaalf naar de Uithof. Geloof me, daar zitten echt veel studenten in. Een oude vrouw die naast mij zat zei tegen een meisje achter me dat het belachelijk was dat haar man moest staan. Kort nadat ze dit gezegd had keek ze mij boos aan. Ik kon het niet geloven, IK, diegene die altijd voor iedereen op stond werd hierop aangekeken. Vijf minuten daarvoor had ik een half uur gestaan in een overvolle trein.
Dus als wij jongeren op moeten staan voor ouderen omdat het verwacht wordt weet ik niet of ik het nog wel wil doen. Het is iets wat uit jezelf moet komen. Ik snap dat die spiertjes en botjes niet altijd meer even goed werken maar dat geeft niet het recht om ondankbaar over te komen.