Even geduld AUB

“Vanaf dit punt bedraagt de wachttijd 45 minuten”. OK niets aan te doen. Bij pret in een park hoort nou eenmaal het wachten op de pret. En wat mij betreft is het wachten op de pret de ultieme voorpret.

De komende 45 minuten zigzaggen we richting onze attractie. In de commercials is zo’n dagje uit een aaneenschakeling van plezier, gezelligheid en blije gezichten. Sprookjes bestaan nog maar de verhaallijn wordt iets minder zoet als we in “slow motion” een slalom parcours moeten afleggen. In deze trage versie van de polonaise veranderen onze schatjes spontaan in een stelletje zeurkabouters. “Maaaaammm hoe lang nog? Mama probeert het leuk te houden maar na een kwartier is zij de kwade heks en als Papa zijn irritatiegrens heeft bereikt dan is de grote boze wolf daar niks bij. “Kom je verwonderen in de Efteling”. Dat heb ik gedaan. Verveling brengt tenslotte het mooiste in de mens naar boven.

Het familiegeluk wordt zwaar op de proef gesteld als je 45 minuten moet wachten. Kleine mensjes slapen in de armen van grote mensjes. Dat ziet er vertederend uit maar de meeste grote mensjes die ik zie, hadden liever zelf even de ogen dicht gedaan.

Dan heb je de pubers. De pubers houden zich afzijdig van het familiegedoe en overleven de rij met dank aan hun Smartphone.

Gelukkig zijn er ook altijd een paar eeuwige optimisten. Deze doen vrolijk een spelletje.

Een moeder achter ons probeert haar kroost braaf in de rij te houden wat maar niet wil lukken. Moeders dreigt met “straks geen friet”en raakt geïrriteerd. Ondertussen plaatst zij een gezellig idyllisch familiekiekje op Facebook. @de Efteling, zo gezelllligggg!! We slingeren door.

De emotie-eters vullen de wachttijd op met calorieën en doen bij ieder keerpunt een greep in de rugzak. Wat zou een dagje Efteling zijn zonder een goed gevulde rugzak?

De zeurdwergen blijven als enige consequent. “Zijn we er al”?

Na een half uur staat de boel op ploffen. Gelukkig heeft de marketing afdeling van de Efteling daar iets op gevonden. Precies op het punt waarop iedereen het “kookpunt”dreigt te bereiken, staat een ijsloket. Ook al hebben de meeste mensen inmiddels al drie eierkoeken, een flesje cola, een zak popcorn en een rolletje pepermunt van Oma achter de kiezen. Dit moment schreeuwt om een ijsje! We gaan dus massaal voor de bijl en met een ijsje in de hand zigzaggen we het laatste stuk vrolijk verder. Eenmaal in de attractie zijn we al het leed snel vergeten. En de dag was nog lang en gelukkig!!!