Lef of geen lef?

“Jij hebt wel lef, dat je dit zo doet met je leven!” Eén van de reacties die ik uit mijn omgeving kreeg tijdens mijn transitie van vrouw naar man. Zelf zie ik het eigenlijk helemaal niet als prestatie, dat ik ben gaan leven als mezelf. Het voelde voor mij niet als een keuze, maar als een noodzakelijke stap om eindelijk echt gelukkig te kunnen worden.

Wat maakt dan dat mensen het toch zien als lef hebben om in transitie te gaan? Ik denk dat ze het zichzelf onmogelijk kunnen voorstellen hoe het is om te leven met een identiteit: het gevoel man of vrouw te zijn, die niet overeenkomt met het lichaam, waarmee je geboren bent. De hormoonbehandeling en operaties die je ondergaat zijn gewenst in dit geval. Het is wel een onbekende weg, waarbij je vooraf niet kan weten wat het je precies zal brengen. Maar maakt dat dan dat je er lef voor nodig hebt om deze weg in te slaan?

Of is er nog meer? Ik denk dat de ontwetendheid mij uiteindelijk meer grijze haren heeft bezorgd dan het medische traject. Ik heb mijn studie niet kunnen afmaken vanwege discriminatie en dan betaal je best een hoge prijs voor iets waarmee je simpelweg geboren bent.

“Transgenders, dat zijn toch alleen mensen met problemen.” Dit kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd door een docent. Dat is precies het negatieve beeld waar wij tegen vechten en maakt dat wij wel degelijk lef moeten hebben om ervoor uit te komen dat wij transgender zijn.

Als ik mezelf ga vergelijken, zie ik nu geen enkel verschil meer met een willekeurige leeftijdsgenoot in wat voor opzicht dan ook. Ik heb me uiteindelijk goed kunnen ontwikkelen ondanks de tegenwerking die ik heb gehad.

Er is nog een lange weg te gaan om de wereld te laten zien dat wij ook liefdevolle en waardevolle mensen zijn voor de samenleving en net als ieder ander mens geaccepteerd zouden moeten worden. Ik hoop dat er dan steeds minder lef voor nodig is om uit de kast te komen en te kunnen zijn wie je bent.