LEF!

Daar sta je dan… Zwetende handen, knikkende knieën en gedachtes die door je hoofd heen razen. Je voelt dat de zenuwen die diep van binnen aan het borrelen zijn, nu in een snel tempo je lichaam en geest over lijken te nemen. Je hoopt dat niemand dit ziet. Je probeert een lach op je gezicht tevoorschijn te toveren.

Zo zenuwachtig, elke keer weer. “waarom?” vraag je jezelf. “Waarom ga ik in de spotlights staan en doe ik het bijna in m’n broek?” Het liefst verdwijn je in de grond. Ondanks de onzin in je hoofd waar je niet naar wil luisteren, loop je naar voren en gaat klaar staan. Het geeft een kick als het goed gaat, dus je zal ervoor gaan! Een boost voor je zelfvertrouwen kun je wel gebruiken, dus laat de positieve reacties maar komen. Je wilt het graag van iemand zelf horen, maar via via is ook goed. Je weet dat ze eerlijk zijn. (Altijd van het positieve uitgaan!) Het is pijnlijk wanneer bekenden je voorbij lopen in de pauze van het concert, je hier groeten of dit zelfs achterwege laten. “Het kan niet perfect gaan, maar over het algemeen ging het prima” vertel je jezelf. Je trots wil je behouden, dus je probeert positief te denken, zoals je van het publiek verwacht. Een valse noot kan de beste overkomen tenslotte. Natuurlijk, smaken verschillen, dus niet iedereen is fan. Dat ze waarschijnlijk denken dat je beter je mond kunt houden is tot daar aan toe. Als er daadwerkelijk gezegd wordt dat ze niet enthousiast zijn is het andere koek. Gelukkig zijn er ook mensen die het knap vinden wat jij hebt neergezet en hebben daar bewondering voor. Jij doet iets wat zij nooit zouden doen. Ondanks een valse noot, uitglijders of de goed te horen zenuwen. Je hebt ze geraakt met tekst of vonden een aantal noten toch erg indrukwekkend.

Dus ik ga staan, ik hoor de pianoklanken, ik kijk vol zelfverzekerdheid en met een lach op mijn gezicht de zaal in. Ik probeer de knikkende knieën en zwetende handen te negeren en me te focussen op ademhaling en tekst, zodat ik deze met gevoel over kan brengen. Als de eerste noot uit mijn mond klinkt probeer ik te genieten en de spanningen te laten gaan. Voor ik het besef klinkt de laatste noot waarna een kleine stilte valt. Deze wordt gevolgd door een applaus en lachende gezichten.

Ik, ik lach. Met een stralend gezicht neem ik toch verlegen het applaus in ontvangst. De zenuwen zijn voor nu weer verdwenen. Ik weet dat ik trots kan zijn op mijzelf. Wat was het een kick! En ja, ik heb LEF!