Lang lefe de verschillen

Lef is één van die thema’s waarvan elke discussie begint met ieders persoonlijke betekenis van de term. Iedereen kan wel een verhaal of anekdote oprakelen over hoe zij geïnspireerd worden door zoiets vaags en algemeens als ‘lef’.

Waarschijnlijk het bekendste voorbeeld verhaalt over een oud eindexamen Nederlands, dat een essaykeuze bevatte met als titel ‘Wat is lef?’. Dat inspireerde, volgens de legende, een lefgozer om een nagenoeg wit vel papier in te leveren, met alleen het woordje ‘Dit!’ vlak onder de titelvraag geschreven. Ongetwijfeld heeft de Metroredactie ook voor deze columnwedstrijd behoorlijk wat éénwoordsdocumenten met precies die tekst moeten filteren.

Het leuke aan lef is dat we het allemaal wel eens zijn over de algemene inhoud, maar dat iedereen een ander, specifiek voorbeeld geeft. Zelden zal een thema waar zo’n consensus over is toch zoveel discussies opleveren als men het bespreekt. Fijne discussies wel, omdat mensen zo lekker overtuigd kunnen zijn van hun eigen gelijk. Daarom zal deze schrijfwedstrijd vooral een verzamelplaats worden van anekdotes van de aspirerende columnisten zelf. Bij een gebrek aan (zelf)kennis vallen schrijvers altijd terug op het gebruik van een column als persoonlijk dagboek.

Alleen mensen met daadwerkelijk lef kennen zichzelf goed. Lef betekent zeker dat je najaagt wat je leuk vindt en zegt wat je denkt. Maar lef betekent ook jezelf onder ogen komen. Aanvaarden dat niet alles wat je doet nou zo bijster interessant is. Of gepast om te delen met iedereen.

Lef wordt vaak verward met ongeremdheid. Vooral nu, wanneer iedereen een mooie kant moet hebben en ‘lekker zijn eigen ding’ moet kunnen doen. Het getuigt niet van lef om overal een positieve draai aan te geven. Het getuigt juist van lef om een andere mening te respecteren, maar tegelijkertijd aan de kaak te kunnen stellen. Lef is verschillen accepteren en bediscussiëren, niet met de mantel der liefde bedekken of overdrijven. Echte lef houdt de boel een beetje scherp.

Zelfs de mensen die wij als maatschappij daarvoor hebben aangesteld, ontbreekt het vaak juist aan die eigenschap. Politici die niet durven te zeggen wat ze vinden, sportlui die zich in mediagetrainde clichés verliezen, cabaretiers die shows aanpassen, columnisten die weinig opzienbarende ideeën en ervaringen verkopen als baanbrekende inzichten en levenslessen.

Kijken of mensen de lef, die ze van anderen verwachten, zelf ook bezitten. Heeft u genoeg lef om uzelf te kennen?