Het enkelvoud van leven

Al vanaf onze geboorte was duidelijk dat wij geen doorsnee tweeling waren, alles behalve. Qua uiterlijk twee druppels water, maar qua innerlijk twee tegenpolen. En omdat mensen op de een of andere manier denken dat we het leuk vinden om steeds met elkaar vergeleken te worden, word ik daar ook continu aan herinnerd.

In principe hebben ze wel gelijk, maar Lef wordt vaak verkeerd begrepen. Mensen denken dat hij een macho is, die van risico’s houdt en nooit bang is. Maar Lef is regelmatig bang, misschien nog wel vaker dan mij. Het verschil tussen ons is alleen dat hij een stuk moediger is, en dat hij ondanks al zijn angsten toch durft te handelen, terwijl ik meestal de makkelijke weg kies.

Soms ben ik weleens jaloers op hem, want Lef leeft echt, en ik overleef. En voor hem gaan deuren open, die voor mij gesloten blijven. Hij raakt met meisjes aan de praat, die ik alleen maar aan durf te staren (en hij ziet er echt niet beter uit). Hij heeft een betere baan, terwijl ik langer gestudeerd heb. En momenteel is hij op wereldreis, iets waar ik altijd van droomde. Het lijkt wel of bij hem alles zoveel soepeler en makkelijker gaat.

Ik heb me de laatste jaren weleens afgevraagd waar dat verschil tussen ons hem nu precies in zit. Want zodra ik mij meer zoals hem probeer te gedragen, vinden mensen mij brutaal, egoistisch of soms zelfs ronduit asociaal, terwijl ze van hem alles zomaar lijken te pikken. Maar inmiddels snap ik het verschil. Lef durft altijd te kiezen. Ik kies nooit, ik wacht net zo lang tot er nog maar 1 optie over is, en de keuze al voorbij is. Daardoor kiest Lef steeds hoe hij wint in het leven, en mag ik enkel kiezen hoe ik verlies.

Toch zou ik nooit met Lef willen ruilen. Hij loopt blauwtjes in de kroeg, en ik vind dat veels te genant. Hij is al diverse malen in t ziekenhuis beland, door vechtpartijen proberen te sussen of wanneer hij weer eens aan een nieuwe sport begon. Maar vooral: Ik vind Lef gewoon te eerlijk. Dat lijkt een goede eigenschap, maar als je zovaak de grenzen bij mensen opzoekt, ga je er vanzelfsprekend geregeld overheen. Mensen durven hem ook zelden iets te weigeren, en daardoor heeft hij zelf denk ik niet eens door in welke vervelende positie hij ze vaak brengt.

Kortom, je houdt van hem of je haat hem, een middenweg is er niet. Maar mijn broer is gewoon zichzelf, en dat zal ik altijd blijven waarderen aan hem. Dus laat hem dat ook blijven, dan blijf ik lekker Laf.