‘Dit is lef’

Dat was alles wat één van mijn leerlingen, Tom Hendriks, had geschreven in een essay over het onderwerp lef.

‘Dit is lef.’

Dat was alles. Ik grinnikte om zijn geintje, zijn brutaliteit. In plaats van in vijfhonderd woorden uit te leggen wat lef was, wat de bedoeling was, deed hij het met drie. Tom hield zich niet aan de opdracht, hij deed iets beters. Dat is lef. Hiermee verdiende hij ook alle lof en ik voelde mij genoodzaakt een tien te geven voor dit – korte, maar toch bijzonder krachtige – essay.

Het jaar erop gaf ik weer dezelfde opdracht, ditmaal leverden maar liefst vier leerlingen een essay van maar één zin in. Deze leerlingen heb ik de opdracht opnieuw laten maken.

Lef is niet iemand anders nadoen, de gewandelde paden volgen. Lef is niet één zin inleveren omdat je weet dat iemand vorig jaar daar alle lof voor kreeg. Nee, dat is laf.

Lef is schoppen tegen de bestaande orde.

Lef is wat Rosa Parks deed in 1955, toen ze weigerde haar zitplaats af te staan aan blanke medereiziger. Zij stond op – figuurlijk, want letterlijk bleef ze zitten – tegen de bestaande macht.

Lef is wat Edward Snowden deed door documenten naar buiten te brengen. Hij wist dat zijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn – maar toch deed hij het. Of je het nou goed vond wat hij deed of niet, je moet erkennen dat hij lef toonde. Hij had het ook niet kunnen doen.

Alle drie, Tom Hendriks, Rosa Parks en Edward Snowden, hebben dit gemeen: zij hadden het ook niet kunnen doen. Toch kozen ze ervoor om het risico te nemen en te rebelleren. Soms pakt het goed uit: mijn leerling, Rosa Parks (uiteindelijk). Voor Edward Snowden is de toekomst nog ongewis.

Nu is het mijn beurt lef te tonen, om kritiek te leveren op de partij die mijn lot – of althans van deze column – in handen heeft.

De Metro, laat jullie lezercolumns eens over iets anders gaat dan asociale mensen in de stiltecoupe of de kat van Jannie. Laat mensen wat vaker een statement maken, niet alle lezers zullen zich er in kunnen vinden, maar een nationale krant mag best wel eens wat meer lef tonen.

Hebben de redacteuren van Metro voldoende lef dit te plaatsen, of zijn zij te laf? Als u dit leest, dan heeft u ook uw antwoord en heb ik driehonderdnegenennegentig woorden teveel geschreven.