De mens lijdt ‘t meest door ‘t lijden datie vreest

Ik maak mijzelf de hele dag gek. Ik worstel en vecht. Hopend op een zorgeloos leven. Proberen te genieten van mijn leven. Maar ik voel onzekerheid en angst om te falen: de een meestal aangeslingerd door anderen, de ander is de stem van binnen die je helemaal gek draait. Ik wou dat ik een fles olijfolie had zodat ik alle zorgen en gedachtes van mij af kon laten glijden.

Ik wou dat ik de praktische instelling had van een man. Had ik maar LEF zoals mijn buurman die naar Australië vertrok en niet meer terug kwam. Nu is dat laatste dan wel weer iets waar erg veel LEF voor is vereist. Het zou al heel wat zijn als ik in het dagelijks leven af en toe een snufje LEF over mijzelf heen kon strooien! Als je in de bus zit en het stop-knopje in wilt drukken en het gevoel hebt dat iedereen kijkt, dat je dan het knopje gewoon indrukt. LEF! Als die ene kut-collega zegt als ze moet niezen: ‘ik ben allergisch voor je’, dat je dan zegt: ‘Ik heb jou ook nooit gemogen’. LEF! Als je vriendin zegt dat ze voor de Nobelprijs is genomineerd, dat je blij bent dat je weer boodschappen hebt kunnen doen vandaag. LEF! Dat je een baan hebt waar je niet gelukkig van wordt, en gewoon door gaat en door gaat, voor de financiën, voor de toekomst.

LEF! Dat je opstaat en een dansje doet, gewoon, omdat je trots bent op jezelf! Dat is pas LEF!