Another one bites the dust

Ik ben een laatbloeier als het aankomt op het kijken van de hitserie The Walking Dead. In mijn beleving zouden alleen de stripboekverslaafden zitten kwijlen achter de televisie. Tot ik een maand geleden toch een poging wilde wagen. Breaking Bad en Suits waren al verslonden en je relatie werkt toch niet hetzelfde als je geen gemeenschappelijke serie hebt die je samen kunt kijken.

Na één aflevering was ik verslaafd. De afgelopen weken heb ik vier seizoenen verslonden en probeer ik te verklaren waarom ik toch zo gelukkig kan worden van deze serie. Ik geef het toe, niet elke aflevering is een groot feest. Dit komt voornamelijk door het feit dat ik blijkbaar toch een kokhalsreflex heb die prima werkt. Als opgeblazen waterlijkzombies uit putten worden gehaald en daarna uit elkaar scheuren, dan walg ik dus letterlijk en figuurlijk.

Naast walging moet mijn interesse toch ergens anders vandaan komen. Vijf dagen geleden kwam ik erachter. Ik was een kastje in elkaar aan zetten en ik keek naar de schroevendraaier. Mijn eerste gedachte was: ‘Deze moet ik bij me houden, want die kun je perfect door een oog in iemands hersenen boren’.

Sindsdien gaat het fout. Vanaf toen heb ik elk apparaat of voorwerp in huis onderworpen aan een grondige inspectie. Ik weet nu hoe ik plastic bakjes moet breken om een scherpe punt aan het uiteinde over te houden. Mijn kleding heb ik in dozen gedaan, zodat ik genoeg lege kledinghangers in de kast heb hangen en mijn nagelvijl zit goed opgeborgen in mijn tas. Mocht er een zombie apocalyps uitbreken, dan ben ik wapentechnisch volledig voorbereid.

Het vervelende is alleen dat binnen televisie en films, vrouwen altijd op de meest achterlijke manieren doodgaan door lompheid of onoplettendheid. Ik zie er meer tegenop om dit stigma te moeten doorbreken dan daadwerkelijk gebruik te maken van die schroevendraaier.

Ik voldoe namelijk aan alle ‘ik-ga-als-eerste-dood-in-een-horrorfilm-criteria’. Ik ben namelijk altijd mijn sleutels kwijt op het moment dat ik ze echt nodig heb. Ik kan niet rennen zonder te vallen en als ik iets verdachts hoor bij de deur, dan sluip ik natuurlijk achteruit. We weten allemaal dat de achteruitsluipers het nooit overleven.

Mijn fascinatie om met enig lef te overleven tijdens een eng virus heb ik maar laten varen. Daarom ben ik gisteren begonnen met de serie House of Cards. Ik ga er vanuit dat ik binnen de politiek misschien een grotere kans heb tot overleven.