Always appreciate what you have

Goedendag. Welkom bij de RET. U Bevind zich in de metro naar Rotterdam Centraal. Ik kijk om me heen. Het treft me iedere keer weer positief,de extreem verschillende soorten mensen die ik zie tijdens mijn ritten onder, en boven de grond. De diversi-tijd met daarachter al de persoonlijke verhalen. Als ik me geïnstalleerd heb merk ik hoe stil het is. Op een paar opgeschoten pubers na die,al append met oortjes in,in straattaal hun nieuwe leraar wiskunde afzeiken. Van de in-zittenden zit 95% in zijn of haar telefoon en er wordt na-genoeg geen woord gewisseld.

Ik zie een blonde dame,serieus kijkend (ook met oortjes in). Er glijd opeens een geheimzinnige glimlach over haar gezicht. Prettig die glimlach. Ik zie een man die ik herken. Met een trieste lege blik kijkt hij naar buiten. Hij komt uit Suriname en zit op allerlei vlakken aan de grond. Gescheiden,alles kwijt,mag zijn 4 kinderen niet zien, leeft van de voedsel-bank en heeft een bijstandsuit-kering. Hoe ik dat weet? Ik sprak hem voor mijn werk. Triest verhaal. Hij zoekt werk,moet werken maar elke keer mislukt het. Als de metro onder de grond duikt schrik ik opeens op uit mijn ge- dachten. Achter me hoor ik een hese stem. “Hoog geëerd publiek”Ik draai me om en schrik van het uiterlijk van deze man. Een grauw gezicht,bijna zwarte tanden en zijn dunne bijna witte lippen steken af bij zijn doorleefde gezicht. Zijn vette dunne haar plakt op zijn hoofd waar scheef een smoezelige pet op hangt. Onder zijn arm heeft hij een gitaar vast en begint te spelen. Nothing Else Matters,Mettalica. Zijn rauwe whiskystem klinkt door de metro. Als hij stopt met spelen pakt hij de pet van zijn hoofd en loopt langs de passagiers. Hij loopt voor-bij me,kijkt me vriende-lijk aan en knikt even. Zijn diepliggende ogen in zijn magere gezicht staan triest. Ik kan niet anders dan in mijn jas graaien en wat kleingeld in zijn pet doen. Even later stopt de metro,3 man van de metro-beveiliging verzoeken hem dringend of hij de metro wil verlaten. Hoewel hij waar-schijnlijk gewend is weggestuurd te worden,zie ik zijn hangende schouders nog meer gaan hangen.

Als de metro vertrekt vang ik de blik van een Chinese jongeman die net als ik wat geld in de pet had gedaan. Hij knikt even en ik knik terug en glimlach. Een prettig gevoel overvalt me. Dit moment deze dag,verhalen,verdriet,armoede maken mede dat ik me dankbaar voel. Always appreciate what you have. There is always someone out there who wishes that he had what you have. Kijk om je heen,er is zoveel om dankbaar voor te zijn!