Maud Nachtboek van Maud 6 okt 2017, 15:18

Leestijd: 5 minuten

#10: Maud, ik moet je echt zien…

Terugblik: Maud is gevraagd om in een gemengd studentenhuis te komen wonen. Ze is hartstikke blij, maar scandeert al wel in zichzelf: geen seks met je huisgenoot… Want dat is een ongeschreven regel, maar fuck, wat is die Sam toch leuk. Hij blijkt trouwens wel een clubgenoot van Mark te zijn. Ze is nu druk bezig met een jaarclub vormen en komt ook nog een oude bekende tegen…

De afgelopen avonden heb ik zo’n beetje alle restaurants – of liever vreetschuren – die met max 1 ster zijn beoordeeld op TripAdvisor vanbinnen gezien. Gadverdamme, ik kan geen pizza of studentendaghap meer zien. Maar lekker cheap is het wel en je moet wat over hebben voor de jaarclubvorming.

Want daar ben ik nu rammend hard mee bezig: het samenstellen van een groep meisjes uit mijn jaar waar je eigenlijk het grootste gedeelte van je studententijd mee doorbrengt. Wel een dingetje dus dat dat een beetje chille chicks zijn. Club 1, het zogenaamde prominentste clubje, is al in wijnkannen en bierkruiken, maar dat was het volgens mij al vóórdat ze in de stad aankwamen, met alleen maar vriendinnetjes die elkaar al van school kennen of de hockeyclub, of meisjes die elkaar al kenden van het zomerkamp dat ze elk jaar aantikten.

Eerlijk gezegd zijn dat ook niet heel erg Mijn Soort Meisjes. Sommigen zijn wel lief hoor, maar de meesten zijn een soort hipsters qua moeilijk slash arrogant kijken, maar dan wel met een hoog ‘mijn broer/zus/lievelingsneef of -buurmeisje is al lid en echt mégacool’-gehalte. Prima hoor, die prefab’s zitten lekker gezellig bij elkaar.

Ik was vorige week te laat voor het eten en was bang dat ze me eruit zouden stemmen. Ik heb ooit spookverhalen gehoord over meisjes die dan tijdens het clubvormen ergens op de wc zaten en onder de deur een briefje werd geschoven met ,,Sorry, maar je ligt eruit. X!” Gelukkig kon ik meteen weer aanhaken en zijn we daarna met het groepje dat we al hebben, op stap gegaan. Jezus, wat kunnen die wijven tanken zeg, dit zijn zeker wel MSM!

Ik had nog even een kleine mindfuck te pakken toen eergisteren werd aangekondigd dat een nieuw meisje aan zou sluiten dat door een ander clubje eruit was gekickt. Niet via een briefje onder de deur, maar heel erg 2017 met een appje. Ze kwam binnen in de zoveelste Pizzahut en ik keek recht in de ogen van de bitch die me een paar weken geleden nog chanteerde… ,,Ik ben Madeleine”, zei ze, ,,maar iedereen noemt me Madi.” Ze keek meteen naar mij, maar in plaats van die over-zelfverzekerde blik die ik er eerst in zag, leek ze nu verlegen, onder-onzeker zelfs. Ik hoorde mijn moeders stem in mijn achterhoofd: ,,Iedereen verdient een tweede kans, Maudje” en glimlachte maar een beetje naar haar. Misschien valt ze ook wel mee nu het échte studentenleven begonnen is.

Gisteravond gingen we met z’n allen naar een club waar heel veel eerstejaars op donderdag naartoe gaan. Ziek slechte muziek, maar ook ziek lekkere en goedkope cocktails die een ware afrodisiacum bleken te zijn voor velen. Wat worden veel jaarbacillen uitgewisseld op zo’n avond, #jaarband! Logisch ook, het lijkt hier soms wel een snoepjeswinkel met alleen maar lekkere gasten. Ik zag Frederik slash Fredje a.k.a Holle Bolle Foet ook nog. Hij zit in de jongensclub 1 en lijkt met de week knapper (en minder bol) te worden.

Hij vertelde me breed lachend dat een tweedejaars vorige week naakt op bed op hem lag te wachten in zijn huis, en dat-ie er toen ‘maar knallend hard op was gesprongen’. Hij vroeg nog hoe het met mij ging en of ik toevallig een keer zin had ‘om thee bij hem te komen drinken’. Keihard een synoniem voor wippen dus, maar dat zien we nog wel. Mijn lichaam staat nu niet echt open voor zijn sappen en mijn kop zit nu even vol met héél andere sappen.

Met heel veel slijm en snot bijvoorbeeld, want as i write, lig ik ziek in bed. Lijkt wel alsof alle stress en alcohol van de laatste weken zich nu uit in een soort acute griepaanval. Huisgenoot Sam kwam bezorgd naar me toe. Hij ging op mijn bed zitten en drukte onhandig zijn hand ietwat hardhandig op mijn klamme voorhoofd. ,,Ja, ik voel het al”, zei de derdejaars geneeskundestudent, ,,je hebt koorts.” Daar was ik natuurlijk al lang achter, maar ik zei maar niets, ik vond zijn bezorgdheid wel schattig en stiekem best fijn dat iemand zich in deze rare onzekere weken om je bekommert.

Hij liep mijn tijdelijke kamer uit -over een paar weken krijg ik mijn eigen- om ‘echt iets heel vitamienerigs’ te prepareren. Ik krijg een appje. Ik lees het vluchtig, terwijl Sam net binnen komt lopen met een groene smerig ogende smurrie in een bierpul waar hij zielsblij bij kijkt. ,,Dit is echt heel gezond…” en terwijl hij dat zegt, kijk ik nog een keer goed naar mijn scherm.

Een berichtje van Mark en ik kan er niets aan doen, maar ik krijg meteen een raar gevoel in mijn onderbuik als ik zijn naam op mijn iPhone zie verschijnen. Kan er ook nog wel bij, verzucht ik in mezelf en ik lees nu ubergefocust zijn zes woorden. ,,Maud, ik moet je echt zien…”

Volgende aflevering > > >

< < < Vorige aflevering

Wie is Maud?

,,Hoi, ik ben Maud (19). Waar de een postzegels of Efteling-laven verzamelt, spaar ik spannende ervaringen en houd in mijn dagboek – of beter: nachtboek – mijn laatste avonturen én veroveringen bij. Elke week geeft Metro een kijkje in mijn turbulente (studenten)leven.