Mirthe Diemel Lifestyle 4 jan 2023, 19:37

Leestijd: 4 minuten

Dilemma: ‘Ik ben om de haverklap verkouden, moet ik daar steeds voor thuisblijven?’

Zit jij met een prangende kwestie en wil je graag de mening van een ander horen? Metro deelt iedere week het dilemma van een lezer. Deze week: Mila (31), die de laatste maanden non-stop verkouden is, en twijfelt of ze daardoor wel of niet moet thuisblijven.

„Bizar als je bedenkt dat we een jaar gelezen bij iedere snottebel thuis bleven – en niemand die daarover viel. Maar in een jaar tijd kan er een hoop gebeuren. De meeste coronamaatregelen zijn opgeheven, mensen geven elkaar weer een hand of knuffel en het winterseizoen is in volle gang. Tel daarbij op dat ik twee kinderen heb die naar de opvang gaan en je hebt het recept voor een griepje.

Hardnekkige hoest

Ik vond het overigens nog lang duren. September en oktober gingen voorbij, maar toen november eenmaal was aangebroken en mijn dochtertje Jessie ’s nachts ineens begon te hoesten, was het gedaan met de rust. De rest van het gezin volgde en ik heb serieus zes weken gehoest – het was een hardnekkige. Maar die hoest was nog maar twee dagen over of er dwarrelde weer een nieuw virus op ons neer. Sindsdien is het elke week wel wat anders. Snotneus, buikgriep, ontstoken ogen, noem een virus en we hebben het geloof ik wel gehad. In het begin testte ik ook nog trouw op corona, maar telkens negatief. Ik moet bekennen dat ik daar nu minder trouw in ben geworden. Dat testen is bijna onbegonnen werk, ik blíjf bezig. Daarbij zijn die dingen ook niet gratis – en heb ik dus geen enkele positieve test gehad. Dat laat ik nu daarom een beetje langs me heengaan.

Dilemma: wel of niet thuisblijven?

Maar goed, het dilemma dus. Want ik heb een baan en moet dus gewoon naar kantoor – het thuiswerken is op mijn werk ook grotendeels verleden tijd. Daar wringt de schoen, want kan ik het maken om met mijn snotneus/keelpijn/hoest naar kantoor te gaan? En daarmee anderen misschien ook besmet? Ik merk dat de meningen heel erg verdeeld zijn. Eén collega maakte laatst een opmerking in de trant van ‘blijf weg met je bacillen’, dus ik voelde me súper opgelaten. Toen ik een dag later besloot thuis te werken en een call had met een andere collega, was die juist verbaasd dat ik thuisblijf voor een paar druppels snot. Ja, schiet mij maar lek. Ik ben iemand die haar collega’s graag tevreden houdt, dus enerzijds wil ik niemand besmetten, anderzijds wil ik niet die zeikerd zijn die om niks thuiswerkt. Maar er lijkt geen goede uitkomst te zijn.

Advies

Ik zit er trouwens ook mee met andere afspraken. Zo is januari volgepland met allemaal leuke dingen, maar heb ik sinds vanmorgen alweer keelpijn. Moet ik die vriendin dan maar afzeggen, of dat etentje met familie niet door laten gaan? Ergens vond ik die coronatijd ook wel weer lekker overzichtelijk, omdat thuisblijven de norm was. Maar je wist tenminste óók waar je aan toe was als je wél griepklachten had. Maar goed, het duurt nog even voor het lente wordt en het griepseizoen over is, dus wat doe ik tot die tijd? Ik ben benieuwd naar het advies van de Metro-lezers!”

Vorige week

Vorige week gaven Metro-lezers advies aan Harm (35), die een paar jaar geleden naar een dorp verhuisde vanwege de kinderen, maar nu toch de stad mist en terug wil.

Hanneke zegt: „Er is niks mooier dan je kinderen op te laten groeien in een dorp of kleine stad, daar zullen ze je later dankbaar voor zijn. Ga af en toe eens een dag met je vriendin een dag of twee naar de stad. Neem een hotel, geniet van de drukte en ga dan lekker naar huis naar de rust en laat je kinderen daar opgroeien, later als ze volwassenen zijn kun je altijd nog terug.”

Tjitske denkt wat anders: „Er zijn genoeg plekken in de stad waar het verkeer niet voorbij raast en waar speeltuinen, voetbalveldjes en scholen om de hoek zijn. Waarschijnlijk een stuk duurder dan in het dorp waar je nu woont.”

Susan is stellig: „Ik vond het vreselijk om in een dorp te wonen en op te groeien. Lekker naar de stad!”

Nynke besluit: „Opgegroeid in een dorp/gehucht. Ook als klein kind vond ik het vreselijk en heb ik me ontzettend alleen gevoeld. Toen ik naar de middelbare school twintig kilometer verderop in de stad ging, had ik het lange fietsen er ontzettend voor over. Dat, gecombineerd met de minder bekrompen mentaliteit, zorgt ervoor dat ikzelf niet terug wil. En dat ook niet voor mijn kinderen wil. We zitten niet in een buitenwijk, maar echt redelijk dicht bij het centrum. En dan nog steeds is er genoeg buiten voor de kinderen; een kinderboerderij, speeltuinen, parken, bossen, festivals. En dat alles op loop- of fietsafstand. Veel leuker en gevarieerder dan in een dorp.”

Dilemma: ‘Ik wil terug verhuizen naar de stad, kan ik dat maken tegenover mijn kinderen?’