Stijldansen: een romantische ramp

In een wereld waar romantiek soms lijkt te verdwijnen in een zee van swipes naar links en rechts op dating-apps, blijft één ouderwetse traditie dapper overeind staan: stijldansen. Maar laten we eerlijk zijn, het is net zo romantisch als een blunder op de dansvloer tijdens een bruiloft.

Stel je het tafereel voor: twee rijen netjes geklede mensen, gescheiden alsof ze een onzichtbare muur tussen hen in hebben. Aan de ene kant de dames, aan de andere kant de heren, elk met een mix van opwinding en angst in hun ogen – want laten we wel wezen, wie weet wat voor dansrampen er zullen plaatsvinden.

De dansmeester begint met een kort praatje over etiquette. Ja, etiquette. Alsof we allemaal nog in het Victoriaanse tijdperk leven en een verkeerde pas betekent dat je voor eeuwig verbannen wordt uit de hogere sociale kringen. Maar goed, we spelen het spelletje mee.

En dan, met een overdreven gebaar en een twijfelachtige glimlach, kondigt de dansmeester aan: „De dans is geopend!” Alsof de sluizen van de romantiek zich openen en we worden overspoeld door een tsunami van passie. Spoiler alert: dat gebeurt niet.

Vertrappen en struikelen

In plaats daarvan zien we een bende klungelende jongens die zich verdringen om de mooiste meisjes te strikken, terwijl ze elkaar vertrappen en struikelen over hun eigen voeten. Als dit liefde is, dan zijn we gedoemd.

Maar laten we niet vergeten het hoogtepunt van het stijldansseizoen te bespreken: het slotbal. Hier bereikt de romantiek haar hoogtepunt – of beter gezegd, haar dieptepunt. Want terwijl er misschien enkele succesvolle aanzoeken zijn gedaan, zijn er ook genoeg blauwtjes gelopen om een hele Rainbow Six Siege-uitzending te vullen.

En toch, ondanks alle cynisme en sarcasme, is er iets moois aan stijldansen. Misschien is het de onhandigheid, de misverstanden, of gewoon het feit dat we allemaal op zoek zijn naar die ene persoon die ons dwars door al onze dansblunders heen kan zien.

Dus laten we toasten op stijldansen, de romantische ramp die ons telkens weer doet lachen, huilen en onze tenen doet krommen. En wie weet, misschien vinden we tussen al die misstappen toch nog een beetje liefde.

Reacties