Poëzie voor een appel en een ei

Onlangs bakte ik voor moeders 78ste verjaardag een ei. ‘Wat kan jij dat toch goed Cloclo’, complimenteerde ze mij en at het gretig op. Daarna vroeg ze om nog eentje te maken: ‘Op voorwaarde dat die even goed smaakt als de vorige.’ Ja, moeder is een vrouw van de eenvoud.

En plots schitterden haar bruine wijze ogen: ‘Als je de mensen uit de buurt zo nu en dan bij jou thuis zou inviteren om een bijzonder lekker spiegelei of hardgekookt eitje te komen degusteren? Als bijverdienste?’

‘Hé ja ma, dat is een lumineus idee’, beaamde ik, ‘en daarna schil ik een appel, om de tanden en de mond van de klanten te verfrissen?’

‘Ja Claude, je kan ook een omelet bakken met look, ansjovis en Parmezaanse kaas erop? En wat dacht je van kwarteleitjes als delicatesse? En je doet het allemaal voor een zacht prijsje. Met jouw talent, succes gegarandeerd. Maar er zou nog iets extra aan moeten worden toegevoegd…’

Een korte stilte volgde en dan… riepen wij als een Siamese tweeling tegelijkertijd uit: ‘Poëzie!’

‘Ja inderdaad, dat is het. Na de maaltijd lees ik een tiental van mijn gedichten voor en kan ik geïnteresseerden mijn gesigneerde dichtbundels aanbieden.’

‘We noemen onze zaak: Poëzie voor een appel en een ei, afgekort PAE’, schaterlachte moeder laaiend van enthousiasme.

‘Ja ma, de uitschuifbare eettafel in mijn living is geschikt voor een vijftal bezoekers per keer.’

Genoeg gekakeld, ik weet nu wat mij de komende dagen te doen staat: flyers laten drukken en uitdelen in de buurt, mijn beste gedichten uitzoeken en dan mijn mails checken. Ook zal ik nog wat oefenen in het voordragen van mijn werk, mensen zijn immers geen uilskuikens, ze willen een kippenvelmoment.

Jawel, mijn buikgevoel zegt me dat deze business mij geen windeieren zal leggen.