Voortgangsgesprek

We zijn iets te vroeg, want ik hou niet van haasten en te laat komen. Mijn moeder slaapt, al is het bijna drie uur in de middag. Ik maak haar wakker en ze is verrast om ons te zien.

Ik had gehoopt dat ze nog zou weten dat het gesprek met de arts vandaag was, maar zelfs als ik het nog een keer vertel zegt ze van niets te weten. Weer een bevestiging dat ze hard achteruit gaat. Mijn lief loopt naar de verpleging, om te laten weten dat we er zijn, maar we moeten nog zeker tien minuten wachten voor er een hele delegatie door de gang naar de kamer van mijn moeder komt lopen. Als ze zich voorstellen blijken het de nieuwe afdelingsarts, een maatschappelijk werker en een verpleegkundige te zijn. We nemen plaats op de krukjes die ze hebben meegenomen en de arts start het zogenaamde voortgangsgesprek.

Moeilijk

Al snel blijkt dat de arts al eerder met mijn moeder heeft gesproken en dat is fijn. Ik was bang dat ze  constant in de verdediging zou schieten als ze zou horen dat ze niet terug naar huis kan, maar er is berusting. Ze vindt het niet fijn, maar de arts is blijkbaar tot haar doorgedrongen. Voor nu in ieder geval. Mijn moeder geeft weer aan dat het zo eigenlijk niet meer hoeft en dan hoor ik dat ze het met de arts ook over euthanasie heeft gehad. Dat verbaast me, want dat is een onderwerp dat vanwege het geloof van mijn moeder moeilijk ligt. Ze zegt dat ze dood wil, maar dat ze euthanasie niet aandurft. Maar ik vind het fijn dat het in ieder geval besproken is.

Verpleeghuis

Dan komt het onderwerp verpleeghuis ter sprake. Ook dat ligt gevoelig bij mijn moeder, maar het is wel de plek die het beste voor haar zou zijn. De arts legt nog eens uit waarom. Het gesprek gaat moeizaam want m’n moeder is flink doof, maar met wat geduld komen we een eind. Ze kan niet blijven waar ze nu ligt, want dat is een revalidatieplek en thuis is gewoon geen optie meer. Ik weet het allemaal al en ben het er helemaal mee eens, dus als mijn moeder aan mij vraagt wat ik er van vind geef ik aan dat ik de arts gelijk geef. Ik zie dat ze eigenlijk op een andere reactie hoopte. Het blijft een bittere pil om te slikken voor haar. Wat ook logisch is.

Handtekening

Als alles duidelijk is, moet er een handtekening gezet worden. Want er moet een nieuwe indicatie worden aangevraagd, pas als die er is kunnen ze een plek voor mijn moeder gaan zoeken. Ik ben dankbaar dat ze die handtekening nog zelf mag en kan zetten. Ze snapt het. Ze accepteert het. Al vraagt ze nog wel een paar keer waarom ze niet gewoon naar huis mag. De delegatie vertrekt weer na de belofte dat ze alles in werking gaan zetten. En even later gaan wij ook. Ik heb een goed gevoel overgehouden aan het gesprek, al weet ik dat mijn moeder dat waarschijnlijk anders voelt.

Het duurt nog een aantal weken voor de nieuwe indicatie binnen is. Weken waarin mijn moeder meerdere malen aangeeft dat ze gewoon naar huis gaat. Ze wil haar huissleutels en haar bankpas. Het stelt mij gerust dat de verpleging heeft aangegeven goed op te letten, want je moet er toch niet aan denken dat ze opeens buiten loopt.

Nu zijn we dus in afwachting van een nieuw plekje voor mijn moeder. De bekende wachtlijsten zijn lang. Hopelijk vinden ze een plekje waar ze zich thuis zal voelen, zodat de drang om weg te lopen verdwijnt. Een plek waar ze waarschijnlijk het laatste hoofdstuk van haar leven gaat afsluiten. En dat is confronterend. Voor haar, maar ook voor mij.