Zoveel meer

Ik slik al jaren medicatie omdat mijn brein te snel en te veel serotonine heropneemt. Serotonine is een lichaamseigen stof die ervoor zorgt dat hersen- en zenuwcellen optimaal met elkaar kunnen communiceren.

Samen met andere neurotransmitters en hormonen zoals cortisol, (nor)adrenaline en dopamine, beïnvloedt dit stofje hoe je je voelt en gedraagt. Bij een tekort aan serotonine is het lastig om nog plezier te halen uit de activiteiten en mensen om je heen. Ook zal je brein op school of werk simpelweg minder goed presteren. Dit leidt tot overmatige angst en depressieve gevoelens, die je uiteindelijk lamleggen. Je kunt het vergelijken met insuline die ervoor zorgt dat bloedsuiker kan worden opgenomen door alle cellen in het lichaam, waardoor je kunt functioneren. Door een tekort aan insuline ontstaat er een te hoge suikerspiegel in het bloed en een te lage suikerspiegel in de cellen, wat kan leiden tot bewusteloosheid, epileptische aanvallen of een coma.

Gewichtstoename

In tegenstelling tot diabetici word ik regelmatig getrakteerd op ongefundeerde meningen van derden over het feit dat ik medicatie slik. Niet dat ik dit aan de grote klok hang, maar mijn medicijnen hebben de nare bijwerking dat ik er dik van word. En dat is zichtbaar, in tegenstelling tot mijn psychische klachten die ik meestal goed weet te maskeren. Na jarenlang goedig te hebben meegelachen over opmerkingen over mijn gewichtstoename werd ik het zat, en legde ik uit dat dit (in elk geval deels) het gevolg is van mijn medicatie. Dat het geen keuze is om deze middelen te slikken maar van levensbelang, net zoals bij diabetes. Dat ik ook liever slank was gebleven, maar dat mijn wil om te leven en te kunnen functioneren toch prevaleert boven mijn uiterlijk.

Pijn

Helaas ligt de prioriteit van mijn omgeving vaak anders. Ik onderga schrikreacties van mensen die mij lange tijd niet hebben gezien lijdzaam, en ik probeer pijnlijke opmerkingen voor te zijn door zelf een grap te maken over mijn toegenomen omvang. Dat is tot daar aan toe. Wat me echt pijn doet is dat mensen die weten van mijn medicatie, en de reden waarom ik het slik, het vaak niet kunnen laten om toch een denigrerende opmerking te maken over mijn lichaam. Laatst werd ik nog vergeleken met een alom bekende burgemeester met overgewicht (terwijl de goede man een carrière heeft waar je u tegen zegt en zeer waardevol voor ons landsbelang is gebleken tijdens de coronapandemie). In plaats van mezelf te verdedigen (en hem ook), lachte ik deze opmerking weg omdat er eenvoudigweg geen manier is om een dusdanige diskwalificatie op basis van uiterlijk te bestrijden. Omdat het even respectloos als dom is.

Ik voel me verleid om nu te gaan verkondigen wat ik de afgelopen jaren allemaal gepresteerd en bereikt heb, maar het is mijn eer te na om me te gaan verdedigen voor iets waar ik weinig aan kan doen. Dan zou ik me verlagen tot een niveau van oppervlakkigheid dat ik gelukkig ontstegen ben. Ik ben zoveel meer dan dat.