We zijn niemand

Jammer dat ik mijn blog van deze keer zo negatief moet laten klinken en dat terwijl ik zo positief van aard ben. Het is niet anders. We zijn simpelweg niemand als het erop aankomt. Ook niet zo gek als je met z’n acht miljarden de aandacht moet verdelen.

Waarom ik niemand ben? Nou, hier een belevenis van mij de afgelopen periode aangaande mijn gezondheid. Het is slechts en helaas één voorbeeld.

Begin december, nota bene op Sinterklaasdag, ontving ik de uitslag van het bevolkingsonderzoek ‘Maag- en darmkanker’. De envelop was al wat dikker dan ik had verwacht en ik schrok. En week eerder had ik het pipetje teruggestuurd wat ik thuis had ontvangen, met daaraan een druppie van mijn ontlasting. Zo’n doe-het-zelf pakket krijg je elke twee jaar thuisgestuurd vanaf je 55ste geloof ik. Ik doe elke keer trouw mee.

De envelop opende ik in het bijzijn van mijn lieve vrouw en ja hoor, er is bloed gevonden in mijn ontlasting en ik moet worden onderzocht. Ik krijg een coloscopie. Wat? Ja, moeilijk woord voor een darmonderzoek. Je schrikt je het huberculubus! Het zal toch niet?

Meer kans dan in de Staatsloterij

Er zit allerlei uitleg bij in een folder waarin het gehele procedé wordt toegelicht. Kort gezegd: 5 procent van degenen die op basis van het voorgaande wordt onderzocht heeft inderdaad een vorm van darmkanker, één op de twintig dus. Ik wou dat ik in de Staatsloterij zoveel kans had…

Als je een hele mooie animatie wilt zien over zo’n onderzoek, scan dan mijn afbeelding van deze keer.

Vervolgens wordt er een afspraak gemaakt voor een intakegesprek. Het onderzoek zou dan zeven weken later (!) plaatsvinden, op 27 januari. Ongehoord dat je zolang moet wachten, vind ik. Ik heb alles op alles gezet om het onderzoek eerder te doen plaatsvinden. Ik beperk mij tot het resultaat: op vrijdag de 13e januari kon het, lekker dan…

Ok, dan ga je je voorbereiden, vooral tussen de oren. Ergens knijp je hem toch behoorlijk, hoor. Vooraf drie dagen een soort van licht dieet en uiteindelijk een dag van tevoren en op de dag zelf het beroemde drankje innemen om vooral te zorgen voor een lege en schone dikke darm. Leegschijten dus, jaja, man en paard hè!

Spoedgeval

Alles ligt klaar op donderdag de 12de en vanaf 15.00 uur ook niks meer eten, pffft. Een uur eerder word ik gebeld door het ziekenhuis: „Dag meneer, we kunnen u morgen niet behandelen vanwege een spoedgeval. U bent nu de 25ste januari aan de beurt.” Een pittige discussie volgde, ik was immers volledig van de kaart door dit bericht. En het meest vervelende is: je hebt het maar te pikken. Op mijn opmerking ‘wat als er toch sprake is van een tumor, is dan de behandeling niet onnodig lang opgeschoven?’, had mevrouw even geen antwoord. Ik haalde nogmaals behoorlijk uit.

Later, aan het begin van de avond, belde deze mevrouw mij weer op. Er was nu toch een plekje op de 18de. Ik accepteerde natuurlijk deze optie.

Je bent uiteindelijk een niemand. Ik had beter een iemand geweest, bijvoorbeeld dat mijn tweede voornaam Alexander zou zijn geweest. Ik vermoed dat ik dan allang was geholpen.

Deze zondag begint dus de tweede poging en woensdagmiddag weet ik hopelijk meer, ik kruis mijn vingers voor een goede afloop!