Stil

Ondanks zijn volgeplempte agenda zag Sinterklaas elk jaar kans om het gehucht te bezoeken waar ik heb gewoond. Met paard en wagen reed hij langs ons huis en dan sloten we aan achter de stoet Pieten, kinderen en ouders naar de eindbestemming: het dorpshuis. Daar vierde Sint zijn zoveelste verjaardag.

Ik zat in de ouderraad van de lagere school en was betrokken bij de ontvangst van de Sint aldaar. Vaste gewoonte was het om op de avond die aan zijn komst voorafging, alle klassen op hun kop te zetten. Stoelen opstapelen, spelletjes uit de doos halen en op tafel zetten, boeken laten slingeren. En natuurlijk de schoentjes vullen die al klaar stonden.

De volgende ochtend troffen de kinderen hun klas aan met de deur dicht, de ramen geblindeerd en de lichten uit. Consternatie alom. Eenmaal binnen zagen ze de enorme puinhoop die de Pieten hadden achtergelaten. Succes gegarandeerd.

In het dorpshuis hoefde ik me niet in te spannen. Ik kon gewoon vader zijn. Maar wat een rumoer. En nee, niet door de kinderen.

De kinderen zaten op de rijen stoelen. Achteraan, nabij de bar, stonden de ouders. Aanvankelijk keken en luisterden ze netjes toe.

Maar niet al te lang.

Sinterklaas verstoord

Na tien minuten klonk er gemompel op en dat zwol aan tot geroezemoes. De stemmen klonken steeds harder en die dreigden de liedjes die door de kinderen vanaf de goedheilige schoot werden gezongen te overstemmen. De Sint keek verstoord op en maande de ouders vriendelijk maar beslist tot stilte.

Stil bleef het hooguit twee minuten.

Het geroezemoes begon weer en nu ontaardde het in druk gepraat. Zeker nadat de eerste biertjes en wijntjes werden besteld.

Sint sprak de ouders nu strenger toe. Het had geen effect. De aandacht voor wat er op het podium gebeurde verflauwde. Vaders en moeders vormden groepjes, de ruggen naar het podium gekeerd. De Sint liet het maar zo. Ingrijpen of desnoods dreigen met de zak van Sinterklaas had geen zin. Er werd hardop gelachen.

Maar wie het laatst lacht…

Sinterklaas kondigde zijn afscheid aan. Toen konden de ouders het zowaar opbrengen hun aandacht op het podium te richten. Dat was maar goed ook.

Sint dankte de kinderen voor de liedjes, tekeningen en versjes. „En daarom mogen jullie vanavond thuis allemaal jullie schoentje zetten!”, riep hij.

De kinderen juichten. De ouders vielen massaal stil. Want het was zondag en dan is de enige winkel in het dorp dicht.