WC

Te midden van al het oorlogsnieuws probeer ik mijn steentje aan de vrede, of in elk geval aan de vertroosting, bij te dragen door het te hebben over iets totaal onzinnigs.

Afgelopen weekend was het na twee jaar onthouding weer carnaval in het zuiden des lands. Hoewel ik niet van plan was hieraan deel te nemen, kwam ik door een gebrek aan assertiviteit in de situatie dat ik de wc in een zeer bekende kroeg in Eindhoven mocht beheren. Nietsvermoedend nam ik plaats achter een wankel tafeltje van 1 bij 1, in een minuscuul halletje onder twee trappen die leiden naar de toiletten van deze alom bekende horecazaak op de markt in Eindhoven.

Duidelijkheid op de wc

Taakomschrijving: 50 cent per plasbeurt opeisen, 4 euro voor een passe-partout, wc’s schoonhouden en zorgen dat de pleuris niet uitbreekt. En als dat wel gebeurt, zo snel mogelijk dekking en beveiliging zoeken. Duidelijk.

Mijn eerste dienst kwam langzaam op gang. Ik kreeg voldoende tijd om me de kunst van het koken van water in een waterkoker op een condoomautomaat eigen te maken voor het schoonmaaksop, het bijvullen van toiletrollen in al dan niet defecte houders en het belangrijkst: het ad rem reageren op welke opmerking mij ook ten deel viel. Een hossend koppel van 60+ kwam mij trots vertellen dat ze ooit het bed in Boedapest hadden gedeeld, en elkaar nu, 40 jaar na dato, weer tegenkwamen. Terwijl de man al naar de wc was, vertrouwde de dame in kwestie me toe dat ‘ge niks aan hem had’, hij kreeg ‘m niet overeind en hij had een kleintje. Ze was blij dat ze niet lang na het voorval getrouwd was met een man van een ander kaliber.

Nieuwe knie na carnaval

Een vrouw die traag stap voor stap strompelend de trap afkwam, deelde mij mede dat ze na het carnaval een nieuwe knie zou krijgen. Daarom kon ze haar huidige knie maar beter helemaal aan gort helpen tijdens carnaval, dan ‘had ze er tenminste nog wil van’.

En als ik voor elke keer dat een man vroeg of hij meer moest betalen omdat hij moest ‘schijten’, een euro had gekregen, was ik nu rijk geweest. Desalniettemin ben ik rijk geworden deze carnaval: rijk aan een oprechte inkijk in het menselijk wezen, dat twee jaar carnaval heeft moeten ontberen. Waar de mannen bij grote drukte snel naar en van de wc glipten, waren vrouwen solidair met elkaar en lieten ze dames met hoge nood voorgaan. Ontwapenend was een beschaafde jongeman die, alvorens te betalen, de volzin ‘mag ik alstublieft betalen voor één plasbeurt bij u’ uitsprak. Deze jongeman mocht de rest van de dag gratis plassen, of urineren zo hij wil.