Lentemaand: Special

Zaterdagavond kijken wij met de hele familie altijd gezellig naar televisie. De kids mogen wat langer opblijven, de pyjamaatjes wat later aan, bakje chips erbij en omdat zelfs Sylvana vindt dat we wat beter op onze voeding moeten letten, krijgen de koters nu een glaasje wortelextract zonder suiker.

De chips is overigens vervangen door biologisch gekweekte bleekselderij. Het was eerst even wennen voor ze, maar na een paar dagen obstipatie glijdt de boel nu weer prima hun lichaampjes uit.

De hele zaterdagmiddag had het grut al aan onze kop gezeurd dat zij graag Legomasters wilden kijken. Prachtig vonden ze dat het vorige seizoen. Wij als ouders ook. Naast de inspiratie en de stimulering van het creatieve brein, konden de kinderen ook zien dat twee verschillende culturen heel goed samengaan. Al betreft het hier Belgen en Nederlanders, je moet met je opvoeding ergens beginnen. Het koste ons heel wat moeite om het grut te overtuigen dat we deze avond zouden kiezen voor een programma dat voor onschatbare waarde voor hun ontwikkeling zou zijn. De legosteentjes moesten dus maar wachten op een beter moment. Gelukkig hebben we een harddisk recorder.

Startklaar

De avondindeling werd vanwege het ultieme doel, de nazaten kennis laten maken met de echte wereld, ook wat bijgesteld. Na het avondeten direct onder de douche en gelijk in de nachtgarderobe. Want om klokslag acht uur zou het programma beginnen. Dat lukte ook. Startklaar zat de familie op de bank. De haartjes in de plooi en nog nadruppelend van het snelle afdrogen. „Welk programma is belangrijker dan belangrijk?”, vroeg de jongste. Ik legde hem uit dat er deze vanavond ongetwijfeld honderdduizenden of misschien wel miljoenen mensen voor de buis zitten, omdat zij het ook van het grootste belang vinden, om met het hele gezin af te stemmen op Linda met haar wintermaand. “Wintermaand?”, zei de middelste. „Het is voorjaar hoor, is dit soms een herhaling, duhh, is die Linda soms van gisteren?”.

Humor

Inmiddels was het door ons zo ingeschatte educatieve programma begonnen en staarden tien ogen vol verwachting naar de beeldbuis. „He die vrouw ken ik”, sprak de oudste, „dat is toch die van de koffertjes?” „Ja en die man ken ik”, zei de jongste die nooit eens het muiltje voor een minuut gesloten kan houden. „Die is van Het Afscheid.” „Gaat hij vanavond ook een koffer pakken?” „Dat heb ie al gedaan”, reageerde de middenmoter die de humor van zijn vader heeft geërfd om vervolgens eraan toe te voegen: „Moeten we hiernaar kijken?” „Ja dit weten we al lang, dit gaat over een volkszanger die zijn vrouw heeft verlaten en er nu spijt van heeft.” „Dat doen alle volkszangers”, ging het nu in koor. Terwijl mijn vrouw en ik elkaar aankeken met een blik van wat moeten we hiermee, vertrokken de kinderen spontaan richting bovenverdieping. Vanuit het trappengat hoorden wij nog „we zijn zo terug.”

Tekening

Met zijn tweeën hebben we nog met verbazing het schouwspel tussen de vragenstelster en de liedjeszanger uitgekeken. Wat als een leerzaam avondje over het onderwerp relaties moest worden, ging als een nachtkaars uit. Of toch niet? Terwijl Linda het programma afsloot kwamen de kinderen weer naar beneden met een tekening. Daarop stonden een man en een vrouw en de tekst ‘Papa en mama, neem a.u.b. geen hond’.