Donderdag 18 maart 2021

De glimlach waarmee hij diep in de nacht in slaap was gevallen, speelde nog steeds om zijn mond. De day after, koffie, de ochtendkranten. De koppen schreeuwden zijn gelijk.

De strategie had goed uitgepakt. Samen met zijn team had hij het aangedurfd de campagne geheel te fixeren op zijn persoon, De Grote Leider, Neerlands hoop in bange dagen. De spotjes hadden gewerkt. Niet eens óf je op hem stemde, maar waarom. Het programma deed er niet eens zoveel toe en met hem als lijsttrekker was de rest van de kandidatenlijst gedegradeerd tot betekenisloze figuranten .

De PVV was al in een vroeg stadium afgeserveerd. Eerder was Wiebes als liability voor de VVD (dossier Groningen en Toeslagen-affaire) uitgerangeerd. Zijn enige andere concurrent, het CDA, had zijn hulp niet eens nodig gehad om de race te verliezen. Hij wist dat De Jonges ego groot genoeg zou zijn om zich op het schild te laten hijsen, al was er wel een fraudelente verkiezing voor nodig geweest om kiezersheld Omtzigt buiten spel te zetten. Omtzigt was immers een ongeleid projectiel dat lak had aan fractiediscipline en partijbestuur en die bedreiging woog zwaarder dan zijn electorale earning power voor de partij.

Gebloemschoend

De Jonge zou geen partij voor hem zijn. De schaduwkanten van het coronabeleid bleven immers wel aan de voormalige onderwijzer kleven, maar niet aan hem. Net zomin als de Toeslagen-affaire trouwens.  De lijst met uitglijders werd al gauw te lang en de gebloemschoende minister moest vroegtijdig de handdoek in de ring gooien. Officieel omdat hij het niet met het ministerschap kon combineren, in werkelijkheid omdat hij en de partij dan juist op het coronadossier zouden worden afgerekend.

In Hoekstra dachten de christen-democraten de noodgreep te vinden die nodig was om alsnog een gooi naar de macht te doen. Maar de technocraat Hoekstra bleek het politieke gevoel niet te hebben om een serieuze bedreiging te vormen. Hij bleef amper overeind in debatten en interviews en lanceerde op een nogal ongelukkig moment de boodschap dat de WW fors zou worden herzien, ten nadele van de burger en dus van de kiezer. En dan nog de schaatsrondjes met Sven Kramer die in naïviteit en slechte timing nauwelijks onder deden voor het bruiloftsfeest vorig jaar van collega-minister en partijgenoot Grapperhaus.

De premier knikte tevreden, schonk zijn tweede kopje in en zag dat het goed was. Zijn vierde kabinet lag voor het grijpen en als hij wilde zou hij de vijf ook vol maken.