Oma Corona en de roofdieren

Opgerold lig ik op de bank met een kop thee en een dekentje. Gisteren ben ik op mijn 25e verjaardag teruggevlogen van mijn reis met een vliegtuig vol backpackers. De één was amper vijf dagen onderweg, de ander had net alles opgegeven om een jaar te reizen in Azië. Mijn mobiel houd ik voor mijn neus. Opa en oma kijken me glimlachend aan. WhatsApp-video is in twee weken betekenisvoller dan ooit geworden. Oma is verdrietig, opa houdt zich groot: ze moeten twee meter afstand houden wanneer mijn moeder, zusje of tante boodschappen brengt. We zijn een knuffelfamilie die zich vaak meer om anderen dan om zichzelf bekommert. In deze tijd zijn het virtuele knuffels en plakkerige smartphone-kussen, met humor en zelfspot om de bizarre situatie luchtiger te maken. Toen ik terugvloog appte mijn oma: ‘Hebben ze nog gezongen voor je in het vliegtuig? Mag zeker niet, wordt oma Corona wakker.’ En nu, één dag later, zijn de wereldwijde maatregelen nog meer aan het opstapelen en wordt het vliegverkeer schaars. Ik denk aan alle mensen die contact missen, huidhonger hebben, vol angst voor het onbekende. Familie die met pijnlijke onmacht niets anders rest dan wachten en hopen om vader, of moeder weer liefdevol en troostend in haar armen te sluiten, de regie verloren aan een virus. Oma Corona is een keiharde verzieker. Tegelijkertijd verbindt ‘ze’, al voelt het bijna misselijkmakend om Corona een soort van te eren. Maar ik zie initiatieven: mijn oud-docent maakt een Facebookgroep voor filmmakers om te vechten tegen Corona met film, er worden chatgroepen opgericht vol memes, en mensen willen massaal de ander helpen wanneer ze het thuiszitten beu zijn. Cambridge zet gratis boeken online, de radio draait ‘You’ll never walk alone’ en mensen op Instagram delen complimenten uit. Meer creativiteit ontstaat door leegte en ruimte. Waar tot voor kort burn-out een hot topic was dat gezien moest worden, proberen mensen nu elkaar voluit te zien. Zorgpersoneel werkt zich tot blauwe plekken op het gezicht aan toe, kinderen hebben een dagtaak aan tekenen voor verpleeghuizen en vakkenvullers blijven anticiperen op de mens met blinde vlekken. Ondanks het hamsteren van wc-rollen en duizend andere overlevingstacktieken: zo’n gekke diersoort zijn we niet. We willen gezien worden en ons veilig voelen. Oma Corona, wij zijn een leger vol roofdieren met een gouden hart voor de mens (inclusief wc-rollen). Ons krijg je niet klein!