Een troon in de wachtkamer

Het alarm van mijn klok gaat af. Tijd om te gaan werken. Terwijl ik mezelf klaar maak en in de auto spring, valt het me op hoe leeg de straten zijn. Dat gevoel kreeg ik gister ook toen ik boodschappen ging doen, de schappen leeg en de winkel verlaten. Ik start mijn auto en rijd mijn gebruikelijke route. De hemel is blauw en ik hoor de vogeltjes fluiten, ik zie een lentezon aan de horizon.

Ik neem een slok van mijn koffie, die neem ik altijd mee in de auto, want ik heb nooit tijd om te ontbijten. De kinderen lagen nog te slapen toen ik wegging, ze hoeven niet naar school. Wanneer ik aankom bij mijn werk en de alarmknopjes intoets, zie ik dat ik de eerste ben. Het is nog duister in de dokterspraktijk.

Wanneer de deuren zich openen en het alarm begin te piepen, snel ik er naartoe om deze uit te schakelen. Er komt een geluid vanuit de wachtkamer. Ik blijf stokstijf staan. Dit geluid herken ik niet. Heel even twijfel ik, maar dan loop ik naar binnen. Met rustige passen loop ik richting de wachtkamer.

Ik huiver en voel hoe mijn bloeddruk omhoog gaat. Ik ben bang, is het Corona? Die als een Medusa op haar troon zit. Haar gezicht, rond en indringende ogen die je tot een onderdanigheid manen.

Ze had al teveel aangericht, scholen waren, dicht, moeders tot waanzin omdat ze in quarantaine moesten blijven met hun kinderen en mannen. Alle dokterspraktijken en ziekenhuizen had ze het stuipen op het lijf gejaagd. Mensen stierven alleen, zij was de enige die toegang tot ze had gehad. Als een koningin schreed ze door de straten.

Was ze nu echt hier, ik durfde bij niet verder gegaan. Het liefste draaide ik me om en rende hard weg, maar ik was bang dat ze me zou grijpen en wurgen. Ik doe de lichten van de wachtkamer aan. Ik doe nog 1 stap en kijk om het hoekje. Ik zie een boekje op de grond liggen. Verder is alles net zoals gewoonlijk.

Gelukkig loos alarm, ik haast me nu. Ik pak de handgel die bij de balie ligt. Ik ontsmet mijn handen. Mijn werkdag kan beginnen. Hopelijk blijft Corona weg.