Het is maar een spelletje

Soms moet je relativeren in het leven om een beladen sfeer naar de juiste proporties te loodsen. Dit wordt niet altijd in dank afgenomen. Zoals direct na afloop van een voetbalwedstrijd, vooral bij de amateurs. De trainer in kwestie baalt als een stekker omdat zijn team in de slotseconden van het duel de bietenbrug op ging. Hij is schor van het schreeuwen, het heeft allemaal niet geholpen.

Mijn poging om de scherpe randjes eraf te halen valt niet in goede aarde. Ik vertel hem met een glimlach dat het toch maar een spelletje is. Tot overmaat van ramp zit er op de terugweg nog een lolbroek in de auto die de lachers op zijn hand krijgt. Bij de Mc drive wil hij zijn Big Mac laten inpakken omdat het een kadootje is voor een verjaardag. Het weekendhumeur van de trainer is dan al zo verpest dat reparatie met een goed bedoelde kwinkslag niet meer helpt. Voetbal brengt bij mensen onvermoede eigenschappen aan de oppervlakte. Het is warempel niet zomaar een spelletje.

Op professioneel niveau is al lang duidelijk dat het geen spelletje meer is. Het is gekaapt en overschaduwd door randverschijnselen. Daarom is het fijn af en toe terug te schakelen in de tijd.

Een foto van vroeger laat mijn kampioenselftal zien, niet digitaal maar gewoon op papier en zelfs in kleur. Dat boort mijn gevoel voor nostalgie aan, met een hoog gehalte van: toen was geluk heel gewoon. Onze dorpsomroeper trok met zijn fietsje en de toeter aan de mond luid en duidelijk de aandacht. Bij voetbalwedstrijden in het vooruitzicht fietste daar het affiche in levende lijve: “Komt allen groot en klein naar het voetbalterrein”, waarna hij afsloot met een “zegt het voort!”. Om zijn woorden daarna kracht bij te zetten spuugde hij een klodder op de grond.

Door het luikje van het oude badhuis bij het voetbalveld kochten we in het gulden-tijdperk een zakje chips (met helemaal onderin het blauwe zakje zout), je koos voor de gevulde koek of zoet hout voor een cent.

Je stond achter de draad bij een wedstrijd en af en toe was het bloed aan de paal. Soms zag je comedy capers als de grensrechter van de tegenpartij vluchtend over een slootje sprong en weigerde terug te keren voordat de gemoederen waren gesust. We wilden toen natuurlijk ook winnen. Maar het spelletje had toch een andere lading. Gelukkig hebben we de foto’s nog, ontwikkeld van een rolletje en geplakt in een album.

Je wordt ouder papa, geef het maar toe.