Er is iets raars

Er is iets raars. Iets vreemds met de slechtziende man voor mij in de trein. Iets vreemds aan de man met de bruine schoenen die mij net aankeek. Er is iets vreemds met de bruinharige getrouwde vrouw naast mij in de trein. Er is iets vreemds met het groepje mannen dat luidruchtig grappen aan het maken is op het station. Iets vreemds aan de oude vrouw die zenuwachtig aan haar vingers pulkt. Er is iets vreemds aan de jongen met de goede kaaklijn die naar buiten staart. Er is iets vreemds aan het meisje voor me met een Eastpack waarop zwanen afgebeeld staan. Iets vreemds aan de jongen met de lange grijze jas die naar boeken kijkt in de boekenwinkel op het station. Er is iets vreemds aan de kale jongen met een muts op die zijn haren verloor in 2009. Iets vreemds met de oudere man met een ronde bril die een boek van ‘t Hart aan het lezen was. Iets vreemds met het koude meisje dat met haar vriendje wacht op de trein naar een stad waar iedereen haar kent. Of niet. Er is iets vreemds met het meisje voor me in de trein dat al tien minuten lang in een boekje aan het schrijven is. Is het haar dagboek? Schrijft ze een boek? Ze ziet eruit als een schrijfster. Er is iets vreemds met de trein die een minuut te vroeg omroept dat we gearriveerd zijn op het volgende station. Er is iets vreemds met de vrouw die haar tas vasthoudt alsof het haar alles is. Ze heeft er TumTums in verstopt, misschien is dat het. Er is iets vreemds met de reflectie die ik zie in het raam wanneer ik naar buiten kijk. Er is iets vreemds aan de vrouw in de rode jas die op hetzelfde station uitstapt als ik. Of aan de vrouw met de rode metallic nagellak en de luipaardprint tas, waarvan het algemeen bekend is dat dat geen combi is.

Er is iets vreemds aan mij dat ik schrijf over vreemde vreemden. Maar mensen kijken, dat doen we toch stiekem allemaal? Dit alles zijn uiteraard alleen maar vooroordelen.