‘’Wat wil jij worden als je groot bent?’’

Een vraag die ik als vier jarig meisje gesteld kreeg. ‘’Kapper’’, antwoordde ik braaf. Nu wordt de vraag weer herhaald. Twintig jaar later weet ik nog steeds geen antwoord te kunnen geven. Onderwerpen zoals mijn studieschuld, een huis zoeken en nog zorgen dat ik niet achterloop op mijn schoolwerk spoken dagelijks in mijn hoofd. Ik ben niet bezig met wat ik later wil worden als ik groot ben. Noem het ontwijkend gedrag. Ik probeer mij namelijk bezig te houden waar de menig student mee bezig is. Studeren, de ideale bijbaan vinden en nog een leuk sociaal leven erop na proberen te houden.

De waarheid is natuurlijk dat ik geen idee heb. Dat ik geen antwoord kan geven op deze veel voorkomende vraag. Het is beangstigend om het niet te weten. Toch voel ik een druk om het wél te weten. Druk van mijn familie, school maar vooral de maatschappij. Artikelen waarin nadrukkelijk wordt verteld dat de desbetreffende persoon 18 én al succesvol in het leven is. Die zelfstandig al een huis koopt en zich net aanmeldt bij de kamer van koophandel. Verhalen die ik steeds vaker lees. Maar waar zijn de andere verhalen? De realistische verhalen over eindeloze studieschulden waardoor je geen hypotheek meer krijgt?

Hier een realistisch verhaal. Ik ben 25 woon samen met mijn vriend bij mijn ouders thuis omdat we geen woonruimte kunnen vinden. Ben druk aan het zoeken naar een bijbaantje die ik kan combineren met mijn studie, omdat wij anders geen kans maken op de woonmarkt. Ook bedenk ik tussendoor nog waar ik moet afstuderen. En dit is niet erg.

Waarom dit niet erg is? Ik heb namelijk hartstikke leuke ouders waar het mogelijk is om met mijn lieve vriend te vertoeven. Ik geniet van de instant noedels die ik elke keer weer eet en dat mijn studie de goede kant op gaat. Wat ik wil worden als ik later groot ben? Ik ben een succesvolle student, en dat is prima. Ik word later wel lekker niks.