Dat heb ik niet verdiend

In de verte komen nog enkele mensen aanrennen. De conducteur fluit, sluit, en ik vertrek.

Ik ren al uren achter de feiten aan. Het begon met uitleggen hoe een reiziger naar Heerlen moest. Net op tijd bij m’n trein naar Leiden. Gauw een broodje halen, en de intercity naar Utrecht. Daar 8 minuten om bakkie thee te halen en hetzelfde treinstel te checken voor vertrek naar Den Haag. Een vertraagde trein krijgt voorrang, 2 minuten vertraging. Flink doorplanken, net op tijd in Den Haag. Even bijkomen en na 20 minuten vertrek ik met de Sprinter naar Haarlem. Het begint te miezeren, de wielen slippen, en de trein komt moeizaam op gang. De spits breekt aan, en elk stationnement geeft wat vertraging. 42 seconden stilstand per station is in de spits kort.

Uiteindelijk kom ik met ‘slechts’ 3 minuten vertraging in Haarlem. Sprinter terug naar Den Haag, weer vertraagde trein voor me : 2 minuten vertraging. Bij Voorhout gaat het mis. Een van onze deuren sluit niet. Ik licht de treindienstleider in en de conducteur sluit de deur af. 13 minuten vertraagd passeren we uiteindelijk de overweg van Voorhout. De overweg ‘ligt nu in storing’ zoals dat heet. Ongeduldige passanten of automobilisten zouden kunnen oversteken. Treinen mogen de overweg nu nog maar met maximaal 10 km/h passeren. Alles op dit traject loopt hierdoor vertraging op.

Als ik Den Haag binnenrijd, is het al vertrektijd. Alles uitschakelen, naar de andere kant haasten, trein weer inschakelen, technische controles doen, doorgeven dat ik klaar ben, vertrek met 6 minuten vertraging en aankomst Haarlem 8 minuten te laat. Dat gaat van mijn pauze af, en omdat ik mijn volgende trein moet splitsen voor vertrek, 10 minuten eerder aanwezig zijn, dat gaat óók van mijn pauze af, nog 25 minuten over. Keurig op tijd klaar voor vertrek, maar dan moet er wéér een vertraagde trein voor mij uit. Met 6 minuten vertraging nader ik Leiden. We komen binnen op 9A in plaats van 9B, gelukkig staan de meeste reizigers aan de juiste kant.

In de verte komen nog enkele mensen aanrennen. De conducteur fluit, sluit, en ik vertrek.

Een man kijkt mij woedend aan, steekt zijn vuist in de lucht, en maakt een gooiende beweging met zijn tas! Hebben mijn collega’s en ik dát verdiend? We doen wat we kunnen, onze excuses voor het ongemak.