Strakke spijkerbroek

Onze lerares Frans droeg vaak strakke spijkerbroeken. Niet een beetje strak, maar écht strak. Ongeveer zoals in "Baby Makes Her Blue Jeans Talk" van Dr. Hook – en misschien nog wel iets strakker.

Ik was niet de enige die tijdens Frans moeite had zijn ogen op het bord te houden. Na schooltijd fietste ik met een vast groepje naar huis. Telkens bleek weer dat het niet de "passé composé" was die indruk had gemaakt. Ze deed het erom, dachten wij. Binnen het groepje waren we het er in ieder geval over eens: er ging niets boven dat uurtje Frans, op dinsdagmiddag. Ook wisten wij zeker dat we ons nooit goed verstaanbaar zouden kunnen maken in Frankrijk, zolang we les kregen van haar. Tot slot vonden wij het dat allemaal waard. We moesten er niet aan denken dat de strakke spijkerbroeken zouden worden ingeruild voor een alles verhullende jurk.

Nee, dan maar zomervakanties vol handgebaren, omdat je de taal niet machtig bent.

Ik was een jaar of zestien. De tijd dat mobiele telefoons nog geen vanzelfsprekendheid waren. Wij moesten het doen met MSN. De boekentassen lagen nog niet onder de kapstok, of de hele klas was al online, in de vorm van groene poppetjes. De gesprekken die tijdens het fietsen waren gestopt gingen verder op MSN. Over van alles en nog wat. Soms over de stelling van Pythagoras, veel vaker over zaken die de gemiddelde zestienjarige bezighouden. Als je geen zin had om te praten, wijzigde je de status naar "bezet", of naar "offline". Je kon ook offline zijn en toch mensen aanspreken, maar dat werd over het algemeen een beetje als sneu gezien.

Zo zaten wij, met gierende hormonen, op toetsenborden te rammen alsof het leven ervan af hing.

Op een dag sloeg het noodlot toe. De lerares Frans had besloten haar carrière elders voort te zetten, zo vernomen wij van de vervanger. De vervanger was een man van een jaar of vijftig. Een man die eigenlijk niet kon verbergen dat hij goed Frans sprak; zelfs zijn Nederlandse zinnen deden denken aan stokbroden met camembert. Het had allemaal zo z’n voor- en nadelen. Er was ineens weer hoop dat we op een dag vloeiend Frans zouden kunnen spreken, om indruk te maken op de rest van de camping.

Maar dat we die aantrekkelijke lerares in haar strakke spijkerbroek nooit meer terug zouden zien, daar zijn we toch een tijdje van ondersteboven geweest.