De liefde is een hengelsport

Daar zat ik dan als jongetje van tien te wachten tot ik een dikke karper aan de haak zou slaan. Mijn uitrusting was simpel: een hengel, karperhaak en brood. De heilige drie-eenheid. Geen gedoe met dobbers, onderlijnen en dure boilies. Uren kon ik op dezelfde plek blijven zitten. Wachtend tot ik beet had. Wachten… en dan niks vangen. Lekker inefficiënte vistactiek dus. Dat kon me vrij weinig schelen, want ik staarde gewoon wat voor me uit. Het ging me niet om kwantiteit, maar om kwaliteit (om het maar even cliché te zeggen). Kwaliteit was voor mij relaxed wachten op die adrenalinekick waar een junkie jaloers op zou zijn.

De laatste keer vissen is nu zeker twee jaar geleden. Mijn hoofdhaarlengte is heel wat centimeters meer geworden, maar mijn geduld minder. De tactiek van wachten en niks vangen zet ik echter nog steeds regelmatig in. Een paar jaar terug was er zelfs een docent die mij hier in een feedbackgesprek op attendeerde. “Ik stel me jou voor in een café; je ziet een leuke vrouw, wacht net te lang en weg is ze”. Leuk joh, zo’n docent.

Huh hebben we het nu ineens over vrouwen? Ja, want de vergelijking met vrouwen en vissen is snel gemaakt. Vrouwen zijn net als vissen (onder bepaalde omstandigheden), nat en slijmerig. Nu heb ik heel wat keren achter het net gevist alvorens ik dat in levende lijven kon ervaren. “Jij luistert vast te veel naar Rammstein”, zul je nu denken. Ja dat klopt.

Dus… Ik kom een vijver met vissen tegen. Rustig kijk ik om me heen en gooi mijn “wow-jij-bent-echt-leuk-kijk-de-kat-uit-de-boom-metafoorhengel” uit. De tijd van wachten, kijken en luisteren breekt aan. “Is deze “vis” al een keer aan de haak geslagen?” Als dat wel het geval is zwemt ze waarschijnlijk met een grote boog om mijn lokaas heen. Na weken observeren besluit ik een beetje aas bij te gooien. Ik knoop een gesprekje aan. Elke week komt ze terug.

Dan blijkt dat ook zij aan het vissen is. Dus we bijten in elkaars lokaas. We hebben elkaar beet en raken verstrengeld in de vislijnen. Het is een wirwar van emoties genaamd “verliefdheid”. Dan komt het besef dat vissen niet aan een lijn willen zitten. Doorknippen of ontwarren? “Doorknippen” zeggen we voldaan. Dus: we laten elkaar los om samen (of alleen) verder te kunnen zwemmen.