Ouders snappen niks

Met dikke slaapogen komt zoon, elf, uit bed. Het eerste wat hij doet is zijn koptelefoon opzetten en een YouTube-filmpje aanklikken. Maarten, zegt zijn vader, met lichte ergernis, wat heeft die gast voor interessants te vertellen, joh? ‘Nou, meer dan jij, kan ik je zeggen’, antwoordt zoon gevat, zijn stem klinkt schor van de slaap. Man kijkt geamuseerd.

Als de vloggers op YouTube te horen zijn, luister ik soms mee, verbijster me over de snelheid, de eigengeilerij, de eindeloze zinnen zonder punten of komma’s. Het doet me in de verte denken aan Theo Koomen, de sportverslaggever uit de vorige eeuw, ook zo’n spraakwaterval, hoewel laaiend enthousiast. Nogal flauw en voorspelbaar, mijn reactie. Ik val in mijn eigen generatiekloof, maar ik vind het niks, dat oeverloze gelul. Zoon kan er uren naar luisteren, als we hem niet stoppen. ‘Zo, ga nu maar eens iets anders doen. Afwisseling, weet je nog…?’

Hoe irritant moet het voor hem zijn, onze afkeurende blikken, onze zuchten van moedeloosheid over zoveel stompzinnigs. Zijn vader, die zelf regelmatig achter zijn laptop zit, om de krant en Wikipedia te spellen. Zijn moeder die achter de computer wil omdat ze zo nodig een stukje moet schrijven of de buienradar checkt voordat ze de deur uitgaat. Oneerlijk, vindt zoon. Geen wonder dat hij zijn heil zoekt bij zijn YouTube-helden. Zijn ouders zijn arrogant, tien keer erger dan YouTubers. Ze snappen niks, lees ik op zijn gezicht. Snel zet hij zijn koptelefoon weer op.

Vroeger las ik een boek om aan mijn ouders te ontsnappen. Ik heb een rusteloze geest, maar als ik lees ben ik gefocust. Doe je dat expres, of hoor je me echt niet, vroeg mijn vader me getergd. Hè wat, reageerde ik. Onuitstaanbaar. Feitelijk is er niks veranderd. Ik lees nog steeds om te ontsnappen. (Ontspannen noemt men dit ook wel). Alleen mag ik van mezelf niet zomaar op de dag lezen. ’s Avonds, of overdag in de tram op weg naar mijn werk, of tijdens het ‘kookwachten’. Dat laatste niet zonder risico.

Als zoon een boek leest, hoor je mij niet. Helaas trekt lezen hem minder dan filmpjes kijken. Wat zeur ik, hij leest de Donald Duck en laatst twee boeken achter elkaar, van Carry Slee. Onder de indruk van het verhaal vertelde hij me dit in geuren en kleuren, toen we samen in de tram zaten. Geconcentreerd luisterde ik naar hem. Hij vertelde geanimeerd, beeldend en rustig, niet als een YouTuber.

Maar misschien heb ik het mis, is hij geïnspireerd door zijn favoriete vloggers. Wie zal het zeggen.