De onverbiddelijke zoektocht

Het einde is eindelijk daar. Ik ben klaar met mijn opleiding en ik kan eindelijk het werkveld betreden. Geen lessen meer op school waarvan ik denk: wat doe ik hier in hemelsnaam? Nee, nu kan ik een baan gaan zoeken, bij een organisatie die mij wel aanspreekt. In de afgelopen weken heb ik een stuk of tien sollicitaties verstuurd naar verschillende bedrijven. Bij een van de organisaties ben ik en twee medestudenten uit mijn klas op gesprek gevraagd. Zo goed als ik kon had ik mezelf voorbereid op het gesprek, dit was het moment dat ik mezelf zo goed mogelijk moest profileren. Laten zien dat ik beter ben dan mijn medestudenten.

De gesprekken vonden plaats met de leidinggevende en de teammanager, maar ook met twee medewerkers. Het waren twee fijne gesprekken, het verliep op een natuurlijke manier, ondanks dat ik zenuwachtig was. Ik vertelde waar ik goed in ben en wat mijn ontwikkelpunten zijn. Regelmatig schoot het door mijn hoofd dat ik in een warm bad terecht zou komen, als zij mij zouden aannemen. Het team bestaat uit mensen die elkaar helpen en oog voor een ander hebben. Nadat de twee gesprekken voorbij waren liep ik de deur uit met de gedachte dat dit voor 99% goed zat, dit was de ‘perfecte match’.

Maar niets leek minder waar, de volgende ochtend werd ik gebeld door de leidinggevende. Ze vond het gesprek goed gaan, maar moest me wel teleurstellen. Ik was het niet geworden. Ironisch dat je denkt dat iets niet meer mis kan gaan, maar dat het uiteindelijk wel gebeurt. Het kwam als een harde klap aan, maar gelukkig had ik snel de draad weer opgepakt en ben nieuwe sollicitaties gaan versturen. Maar inmiddels lijkt het wel een oneerlijke strijd aan het worden. De meeste bedrijven willen alleen maar mensen aannemen die ervaring hebben. Dat is natuurlijk leuk en aardig, maar hoe kan ik ervaring hebben als ik net van school kom? Daarnaast zien bedrijven stage niet als echte ‘werkervaring’.

Maar met mijn onverbiddelijke strijd blijf ik doorgaan. Ik gooi mijn denkbeeldige vishengel uit en ik blijf net zolang zitten totdat ik het gevoel heb dat ik beet heb. En als ik dan uiteindelijk beet heb, ga ik mijn beste beentje weer voorzetten. Mezelf zo goed mogelijk profileren en laten zien dat ik de geschikte kandidaat ben. Die ‘perfecte match’ gaat er komen.