Kalotjesclub

De Paus roept de leiders van de bisschoppenconferenties naar Rome om het eens diepgravend over intiem gefriemel te hebben. Wereldwijd daalt het seksueel kindermisbruik direct drie dagen achtereen. Wat een kleurrijk schouwspel. Op de eerste dag dragen de 140 mannen paars, de kleur van schuld, berouw en boete. De laatste dag is iedereen ineens in groen, de tint van onschuld. Blijkbaar is het in drie dagen allemaal gefikst.

Hoe zou zo’n bedrijfstraining van adjunct-heiligen precies in zijn werk gaan? Eerst een voorstelrondje en verwachtingen uitspreken? ‘Buona sera, ik ben monseigneur X uit Y en ik hoop deze dagen handvatten te ontvangen om …’ vul maar in. Daarna in subgroepjes uiteen om aan de hand van stellingen nieuwe speelideetjes uit te wisselen en die vervolgens op een flip-over delen met de anderen, feedback en ten slotte de zegen ontvangen?

In de westerse wereld is deze kalotjesclub inmiddels tot anachronisme verworden, maar de rest van hun aards paradijs strekt zich verder uit dan ooit. Zo’n massale bijeenkomst werkt echter niet om zaken te veranderen. Het dient hooguit de teambuilding, niet om elkaar voor lul te zetten.

Zal Franciscus het wonder kennen van bankbestuurder Michael Drabbe, die al zijn directeuren vrolijk zingend het pand liet verlaten, terwijl de helft zijn baan kwijt was? Ik denk het niet. Hij preekt tot de beesten, laat ze zingen in de kerk en spaart de roede. De vuile was blijft binnen. In mijn hoofd zingt Joni Mitchell ‘The Magdalene Laundries.’ Zo aangrijpend! Ik laat tranen als wijwater.