Ingestort

Het doel van het leven is het enige waar men tegenwoordig nog mee bezig is. Voor de één is dat geld, of liefde, maar voor een ander bijvoorbeeld tijd of succes.

Het is goed om een doel te hebben, het zorgt er voor dat we willen en dat we doen. Maar vrijwel iedereen vergeet het pad wat we moeten bewandelen om ons doel te bereiken. Dat pad is voor iedereen anders. Voor jou misschien snel en gemakkelijk, maar voor hem misschien langzaam en hobbelig.

Op een zeker moment in je leven kom je in een situatie waarin je geen invloed kunt uitoefenen. Dat is niet erg, we blijven er scherp door. Totdat het te laat is. De situatie deed zich te lang voor, ik ben ingestort. Maar ik laat het niet zien. Ik ga door, ik draag een masker. Zolang als ik door ga, lijkt er niets aan de hand.

Werk, hobby’s, gezin en sociale kring, het gaat allemaal door. Niemand die door heeft dat je jezelf door het slijk haalt en worstelt met je eigen gevoelens. Niemand die door heeft hoe slecht het met je gaat. En dan, het laatste beetje stabiliteit valt ook wel, m’n masker is kapot. Daaronder treffen ze een porseleinen gezicht aan, vol met barsten en afgebrokkelde stukjes.

Dan komen de vragen… "hoe gaat het met je?" en ”hoe lang speelt dit al?" en weet je, die vragen zijn zo oneerlijk. Hoe moet je in godsnaam netjes verwoorden dat je je klote voelt, dat je niet weet hoe het komt en dat je niet weet hoe lang het al speelt? Hoe moet je zeggen dat je het liefste 2 dagen aan een stuk zou slapen en dat je optimisme is veranderd in een zwart gat waarin je geen uitweg ziet?

Hulp. Hulp is wat ik nodig heb, maar hoe? Wie? Wie! Ga afleiding zoeken en leuke dingen doen, dat wordt gezegd. Maar leuke dingen zijn al lang niet zo leuk meer, en is dat gek als je steeds paniek aanvallen krijgt en het zweet je uitbreekt, dat je te midden van een mensenmenigte instort en niet meer kunt praten? Hoe moet ik genieten als ik al instort als ik iets laat vallen. Alsjeblieft, vertel me hoe!

Maar dan, steeds meer mensen merken het op, steeds meer schieten te hulp. Het zwarte gat, waarin ik geen uitweg zag, is veranderd in een hele lange donkere tunnel. Maar aan het einde van die tunnel is een lichtje, en dat lichtje biedt hoop.

En totdat ik dat lichtje heb bereikt, pas ik niet mijn doel aan, maar mijn te bewandelen pad. En in de tussentijd hou ik vast aan ‘t enige stabiele in mijn leven.

De aarde onder m’n voeten.