‘Op zijn Rotterdams’

Er zit een heel bot iemand in mij, die eruit wil. Hoe ouder ik word, hoe meer mijn ware persoonlijkheid tot uitdrukking komt. Het is vermoeiend om altijd maar je meest zonnige gezicht te laten zien.

Dus tegenwoordig trap ik mensen op tenen, vraag ik kort en zakelijk naar diepste gevoelens, geef ik ‘op zijn Rotterdams’ mijn mening of oordeel. ‘Op zijn Rotterdams’ betekent: ook als niemand er op zit te wachten, begrijp je wel..?

Het bevalt me best, bespaart me een hoop energie. Toegegeven, energie die ik voor een deel weer kan inzetten om tenen te kussen, mijn excuses aan te bieden, uit te leggen dat ik het zo bot niet bedoelde. Dit kost me tijd. Maar als ik het tegen elkaar wegstreep, kom ik uit op winst. De opluchting die ik er voor terugkrijg, de bevrijding die ik voel, mijn ingehouden agressie die moeiteloos een uitweg vindt. Ik voel me als herboren.

Om mezelf scherp te houden, beoefen ik van tijd tot tijd deze kunst van botte duidelijkheid, zodat ik niet teveel terugval op mijn attente, aardige ik. Hiervoor kies ik het liefst iemand uit die me zeer dierbaar is, mijn moeder. Ik wil hier niet te veel prijsgeven over ons gesprek, maar het had te maken met haar jas. Waarover ik haar kordaat en ongevraagd mijn mening gaf. Ik zei: ‘Lichtblauw is niet jouw kleur, je bent grijs, je bent ouder, die zou ik maar heel gauw in de zak van Max doen als ik jou was’. Mijn moeder waardeerde dit zeer en omarmde mij liefdevol.

De waarheid is dat ik van nature bot en direct ben, geboren en getogen onder de rook van Rotterdam. Er zijn echter jaren van beschaving overheen gegaan door studies communicatie, inlevend omgaan met mensen. Niemand merkte of zag meer aan mij, waar ik vandaan kom. Missie geslaagd, heb ik lange tijd gedacht. Mensen vinden me aardig, voelen zich bij mij op hun gemak. Ik geloofde er zelf ook in. Totdat er langzamerhand kleine barstjes ontstonden in het glazuur van mijn ideale ik.

Ik bewonder president Trump. De man heeft het tot kunst verheven om bot en direct om te gaan met zijn omgeving. Heeft geen enkele poging gedaan om iets van empathisch vermogen bij zichzelf aan te boren. Hij is altijd zichzelf gebleven. Om zo op tenen te kunnen trappen, ravages aan te richten zonder een eigen aandeel te zien: Klasse.