Afscheid

Voortbordurend op het einde van mijn vorige column heb ik toch echt het idee dat de ouderdom met rasse schreden dichterbij komt. Voor wie nu gelijk op het toetsenbord wil gaan rammen om mij een hart onder de riem te stekken, niet doen. Mijn spiegel boort uw goede bedoelingen met één blik de grond in. Dat pokkeding is niet te foppen. Ondanks jarenlang smeren met anti-rimpelcrèmes – voor dat geld had ik met gemak een snelle bolide kunnen kopen… of een huis met een riante tuin… – krijgt mijn gezicht met de dag meer en meer karakter. Of dat nog niet genoeg is vallen er steeds meer mensen die ik ken om. Op die manier word ik er dus ook nog even fijntjes aan herinnerd dat alles eindig is.

Zo namen we afgelopen week afscheid van oud minister-president Wim Kok. De laatste ‘premier van alle Nederlanders’. Dat laatste is een bewering welke ik las op alle sociale media. Aangezien daar niets dan de waarheid wordt geschreven stond mij niet anders te doen dan CTRL-C en CTRL-V toe te passen. Schrijven kun je zo moeilijk maken als je zelf wilt.

Wim Kok volgde binnen de PvdA Joop den Uijl op als fractie- en partijleider. Dat was in 1986. Heb ik daar herinneringen aan? Nee. In die tijd was ik totaal niet geïnteresseerd in mannen met pak maar in mannen binnen handbereik. De vrouwen die plaatsnamen in de Kabinetten Kok stonden qua leeftijd zo ver van mij af dat ze niet als voorbeeldfunctie konden dienen. Dat mijn ouders toen allang besloten hadden dat verder leren voor mij een nutteloze bezigheid was: ’Straks krijg je een man en kinderen’, zal ongetwijfeld meegespeeld hebben. Hoe anders kan het leven lopen.

Pas in de jaren dat Willem-Alexander zijn Máxima vond, Pim Fortuyn de dood en het Srebrenica-drama aan het licht kwam, groeide mijn interesse voor de Haagse zaken. Zodoende las ik over het akkoord van Wassenaar, Kok was medeondertekenaar, waarna de term poldermodel, een vorm van samenwerken, zijn intrede deed. Nu ik zo lukraak wat herinneringen ophaal, misschien was Kok voor mij een van de laatste ministers-presidenten die vaderlijkheid uitstraalde. Bij wie je rustig kon gaan slapen omdat hij het antwoord zou vinden op allerhande ingewikkelde kwesties. Iets wat ik in deze tijd van jij-bakken, populisme en egoïsme steeds meer mis. Of doet mijn leeftijd nu opnieuw een duit in het zakje?

©Sophie Dijkgraaff