Ultieme beschaving

Ultieme beschaving

Op een avond, met een goed glas wijn, overdenk ik mijn naderende dood. Dat zal binnen tien jaar zijn, is me onlangs door de artsen beloofd. Nu heb ik gelukkig al jaren een euthanasieverklaring, om de zoveel jaar gecontroleerd en bijgewerkt. Bovendien heb ik een kundige en menselijke huisarts, die met me meedenkt en naar alle mogelijkheden voor mij zoekt.
Na een tweede glas wijn, geef ik mezelf een opdracht; overdenk, wat straks het ergste is, wat je zou kunnen overkomen. Dat is heel erg moeilijk. Vooral, omdat ik gewoon weer gezond wil zijn. Ik wil niet dood. Ik geloof de onderzoeken en conclusies van alle artsen, die mij onderzocht hebben, maar toch. Ik neem nog een slokje en dan komt er een diepe gedachte in me. Een serieus bewustzijn van hoe het zou kunnen gaan.
Pijn lijden hoeft niet. Dat is me al beloofd. Maar als ik geen kracht meer heb om op te staan, mijn woorden niet meer kan uitspreken, alleen nog maar in bed lig. Als een van de kleinkinderen niet meer van kan slapen, omdat hij of ze me pijn ziet lijden. Op zo’n moment is voor mij de grens bereikt.
Ik weet nog, dat mijn vader na een hersenbloeding niet meer bijkwam. Dat duurde een dag. Ik ben maar een kwartier bij hem geweest, maar ik had het graag niet willen meemaken. Ik voelde, dat hij er niet meer was, terwijl zijn lichaam er toch nog lag. Stel je voor als hij zo nog een jaar had gelegen. Daar wil je als kind niet bij zijn, laat staan als kleinkind.
Het lijkt er op, dat we dit soort lijden in Nederland steeds meer willen en kunnen voorkomen. Zie het als een stap vooruit in onze evolutie. Ik vind dat dit een ultieme vorm van beschaving is. En van vrijheid.
Voor mezelf heb ik dit met mijn huisarts geregeld. Als ik nu in de avond een boek lees, een goddelijk glaasje wijn er bij, voel ik rust over me komen. De tijd, die me nog rest, al is het misschien nog maar een jaar, is waardevol, elke minuut. Bij het weten, dat ik straks niet aan mijn lot word overgelaten is elke bloem veel kleurrijker. Ik bekijk ze nu paas serieus. De beelden van mijn kinderen en kleinkinderen zuig ik in me op. Mijn laatste dagen zijn het Toetje van mijn leven.