Onze sensatiemaatschappij

In de overvolle drukte van het Parijse metrostation stapte een man op ons af. ‘Do you need help?’ , vroeg hij ons. Wij bedankten vriendelijk, een treinkaartje kopen konden wij immers zelf ook nog wel. Voor hem was dit antwoord echter kennelijk niet duidelijk genoeg: Nog geen minuut later stond hij opnieuw voor onze neus. Na eerst nogmaals glimlachend gezegd te hebben dat we ons echt wel redden, werd ons al wel duidelijk dat de man zich deze keer niet zo makkelijk weg liet sturen. Hij probeerde de aandacht van één van mijn vriendinnen te trekken, die daar overduidelijk geen zin had. Hij begon foto’s van mijn vriendin te maken, wilde haar nummer en zocht op een gegeven moment zelfs fysiek contact. Hoe geïrriteerder wij werden, des te grappiger deze freak het allemaal maar vond. Inmiddels allang niet meer gefocust op het kopen van de kaartjes om de man af te kunnen schudden, had zich achter ons een hele rij van wachtende mensen gevormd. Burgers, zakenlui, studenten, die slechts toekeken hoe deze man ons lastigviel. Niemand bood een helpende hand of vroeg of alles wel goed ging. En zelfs niemand uitte zich geïrriteerd over het feit dat wij de kaartjesautomaat al zo’n tien minuten bezet hielden, en zich daardoor een enorme rij aan het vormen was.Pas na zo’n tien minuten schoot een vriendelijke Française ons te hulp, die de man in vloeiend frans woedend wegbonjourde. Tien minuten.
Sensatie, dat is waar alles tegenwoordig om draait. Smartphones en social media spelen hier een grote rol in. Mensen willen interessant gevonden worden, delen alles met de rest van de wereld zonder ook maar enig besef van de impact en gevolgen. Ik vraag me af wat er was gebeurd als deze man ons verder had lastiggevallen, en weet eigenlijk niet of ik dat antwoord wel wil weten. Het verontrust me. Waarom lijken mensen minder snel geneigd anderen te helpen dan vroeger? Zelfs bij ongevallen, situaties waar mensenlevens op het spel staan, legt men de gebeurtenis liever vast dan dat ze te hulp schiet. Het paradoxale in deze ‘trend’ is nog wel dat mensen wel verwachten dat anderen hen helpen wanneer zij zelf in een noodsituatie belanden. En de buurvrouw die vorige week viel, maar geen hulp kreeg? Schandalig, wat een volk. Mijn boodschap is dan ook: behandel anderen zoals je zelf ook behandelt zou willen worden. En doe die smartphones weg, het maakt je verhaal echt niet minder interessant.