Liefde voor het vrijgevochten tienermeisje

Een vrijgevochten tiener was ik. Of gewoon een eigenwijze, rusteloze, verwarde en onzekere tiener, maar dat klinkt tot minder romantisch. En dat hield in dat ik met mijn zestien jaren besloot naar de VS te vetrekken om aldaar een jaar high school te gaan doen.

Met grote stappen beende ik op weg naar het avontuur, maar vooral ver weg van het bekende. Het is die ferme tred die dat vrijgevochtene (Lees: eigenwijze, rusteloze, verwarde en onzekere) in mij verried. Moeder zei later “En ik maar roepen en zwaaien maar je keek niet eens meer om..” Oeps. Die schrijven we maar toe aan het verwarde gedeelte van het puberbrein.

Op het avontuur in de Verenigde Staten volgde een avontuur als au pair in Parijs en daarna een studententijd op de Veluwe. Ook spannend.

Waar de tocht naar Amerika een vlucht was, zie ik nu tien jaar later zelf ook wel in. Weg van nare tienerroddels, weg van waar-blijven-mijn-borsten vraagstukken, en vooral heel ver weg van mijn ouders, uiteraard. Waren de daaropvolgende fases een mooie reis naar volwassenheid. Het natuurlijke op zoek gaan naar mijn eigen ik. Het onzekere maakte plaats voor zelfacceptatie en een eigen mening en zelfs een redelijk stabiel zelfbeeld.

Dat alles leidde dan weer tot een serieus bestaan met vaste baan, vaste relatie, vaste lasten. En sinds kort ook een eigen appartement. Vandaar ook dat op 2 september twaalf van die vrijgevochten tieners kwamen hospiteren in de hoop mijn studentenkamer te betrekken. Er waren dertien kandidaten, maar #13 was zeker niet vrijgevochten, zij had haar ouders meegenomen. En na mijn opgewekte introductie was het diens vader die zei; “Zo, mensen die met jou omgaan zullen aan het einde van het dag wel helemaal kapot zijn. Word jij niet moe van jezelf?”

Ik stond stil, knipperde een paar keer verschrikt en trok mij terug in mijn kamer terwijl een toegesnelde huisgenoot #13 en haar ouders de deur wees.

De rest van de avond broedde ik op scherpe comebacks, op wat ik had moeten zeggen.. En ik voelde mij weer dat tienermeisje. Waarvan de mensen zeiden dat ze een eigenwijze, rusteloze, verwarde en onzekere tiener was. Waarvan ik denk dat de wereld voor tienermeisjes vaak een rottige plek is, waar je je altijd te veel voelt. Maar ook nooit genoeg. En dat dat je soms best verward of onzeker kan maken. Dus ken jij zo’n exemplaar, prik dan door dat eigenwijze heen, en wees een beetje extra lief voor haar. En leer haar nooit te accepteren dat wie dan ook haar te veel noemt, of te weinig vindt.