Er is er 1 jarig, oh nee oh nee!

Als klein kind al vond ik het vreselijk om jarig te zijn en had ik vooral een gruwelijke hekel aan het hele circus er omheen. Ik begreep niet waarom andere kinderen hier al weken van tevoren naar uitkeken en liefst een zo groot mogelijk feest wilden. Dat zij het blijkbaar niet erg vonden op de tafel te moeten staan, compleet met een papieren frutsel op je hoofd, en dat de hele klas dan luidkeels (en snoei vals) voor je ging zingen. Een ramp vond ik het maar durfde dit nooit te zeggen, bang om voor vreemd versleten te worden. In stilte onderging ik het leed, want zo voelde ik dat echt, en was stiekem blij dat ik in de kerstvakantie jarig was. Veel ‘grote mensen’ waren te druk met de feestdagen of gingen op vakantie, wat mij alleen maar goed uitkwam. Mijn feestjes bleven daarom gelukkig klein en ieder jaar weer hoopte ik dat de vakantie mijn redding was om op school onder de hele heisa van het zingen, trakteren, hoedje, op tafel etcetera uit te komen. Helaas, ik was altijd nadien alsnog de klos!

Al jarenlang maak ik er bijna een sport van om op slinkse wijze mijn verjaardag te ontvluchten. Het liefst plan ik een tripje naar het buitenland maar omdat ik kerst wel heel gezellig vind is dit lastig. Ik hoor jullie al denken; ‘Als volwassene kun je toch gewoon zeggen dat je je verjaardag niet viert?’ Dat dacht ik ook maar heb je het al eens geprobeerd? Met liefhebbende ouders die je op zijn minst even willen komen feliciteren….en de hele bubs dan als verrassing meenemen. Vriendinnen die “gewoon” even op de thee willen komen of alleen een kadootje af willen geven. Het is allemaal super lief bedoeld en geloof me, ik zou willen dat ik, net als het gros van de mensen, zo lijkt het voor mij althans, ook dol was op het vieren van verjaardagen. Maar mij brengt het alleen pure stress!

Toen ik twee jaar geleden op mijn verjaardag griep had maar uiteindelijk toch in een volle huiskamer zat, charmant en wel in pyjama, vond ik het welletjes. Netjes heb ik medegedeeld mijn verjaardag voortaan NOOIT meer te zullen vieren en daarmee eindelijk korte metten gemaakt met deze jaarlijks terugkerende ellende. Mocht ik om die reden niet meer uitgenodigd worden op andermans verjaardagen dan vind ik dat geen enkel probleem…;-) Ik hou echt van mensen maar ben allergisch voor “verplichte gezelligheid”.