Een glimlach van vele woorden

Ik zie jou staan op het station, met jouw volrode lippen. Direct schieten mijn gedachten naar hoe jij s’ochtends voor de spiegel de moeite hebt genomen jou lippen rood te stiften. Ik denk na bij het doel die jij hiermee vanochtend probeerde te bereiken. Hoogstwaarschijnlijk zal dit hetzelfde doel zijn die ik heb gehad bij de keuze mijn haar vanochtend met gel in vorm te brengen: een goede indruk maken op mijn medemens.

In mijn gedachten loop jij op mij af en geef je mij een compliment over mijn uiterlijk. Hierdoor zou mij zelfvertrouwen omhoog gaan, en zou ik vandaag beter in mijn vel zitten. Wellicht door eenzelfde compliment naar jou te maken zou ik hetzelfde bij jou kunnen bewerkstelligen. Hiermee zou ik een positieve impact kunnen hebben op jouw leven.

Dan denk ik aan hoe dit gesprek zich verder zou kunnen manifesteren. Hoogstwaarschijnlijk zal je me bedanken, gevolgd door een opmerking zoals "jij ziet er ook prima uit vandaag". In reactie op zo’n opmerking zou ik mij afvragen of deze opmerking voortkomt uit de sociale druk die jij voelt bij het maken van deze opmerking, of dat je ook daadwerkelijk achter deze opmerking staat.

Graag zou ik in zo’n situatie willen valideren of de opmerking oprecht was. Als jij aangeeft dat dit eigenlijk niet het geval is, zou jij negatieve invloed uitoefenen op mijn zelfvertrouwen, iets wat jij natuurlijk niet wilt. Echter zou het ook een charme in jou tonen: een eerlijkheid die jou uniek maakt.

Plots realiseer ik mij dat ik de situatie overmatig aan het analyseren ben en dat ik hierdoor net iets te lang naar jou staar. Hier schrikken we beide van. In reactie hierop toon ik een glimlach, om mijn goede intenties merkbaar te maken. Vervolgens stap ik vlug de trein in: tijd voor jou om deze situatie overmatig te analyseren!