Zonnebloemen

Zonnebloemen. Een vrouw staat bij de zonnebloemen in het van Gogh Museum te Amsterdam. Ze kijkt heel intens, heel aandachtig naar het schilderij, naar de vormen van de bloemen, de monochrome kleuren. Hoe van Gogh met een eenvoudig palet de verf boetseerde op het doek om zo het effect te krijgen dat de bloemen tastbaar zijn. Ze beleeft, ze voelt, ze ervaart het schilderij. Ze kijkt mij aan en ik kijk haar aan en ze loopt naar mij toe. Ze zegt. Mijn man is pas overleden. Hij was gek op dit schilderij en gek op zonnebloemen. Op vakantie onderweg met de auto als hij een veld met zonnebloemen zag moest hij altijd denken aan de zonnebloemen van Vincent van Gogh. Hij zei weet je dat de zonnebloemen op het schilderij dood zijn, niet meer vers geplukt, verdroogd, geleefd. En toch straalt het door de kleuren en hoe het is geschilderd is zoveel energie uit, zoveel leven uit. Het is als of hij het zonlicht heeft weten te vangen en dat in het schilderij heeft gelegd, zo mooi, zo intens, zo kwetsbaar, zo bijzonder is dat. Het is als of je de warmte van de zon op je gezicht voelt. De zelfde warmte van de zon die de zonnebloemen heeft laten groeien. Als of hij de cyclus van het leven heeft afgebeeld. De cyclus van leven en dood. De vier jaar getijden, de lente, de zomer, de herfst, de winter zijn een schakel in de schepping en dan weer opnieuw. Na deze zonnebloemen komen er weer nieuwe zonnebloemen en daarna weer. Thuis hadden we wel eens zonnebloemen in een vaas. Van keramiek in een terracotta kleur. Ook lieten we ze langer staan het bloemenwater gooiden hij weg. We hebben twee dochters 14 en 12 jaar oud. Hoe moet dat verder. Herinneringen, foto’s, filmpjes dan is hij er nog. Zo stom hij is in elkaar gezakt op zijn werk, bij de koffieautomaat, hoe kan dat een sporter, niet roker, geen overgewicht, geen stress baan. Er is geprobeerd hem te reanimeren, helaas mijn man is overleden. Bij zijn begrafenis hadden familieleden, vrienden, collega’s zonnebloemen mee. Deze zijn later bij zijn ter aarde bestelling rondom zijn kist gelegd. En nu sta ik hier, we kwamen met z’n tweetjes naar het van Gogh museum om naar de zonnebloemen te kijken. En nu sta ik hier alleen, voel me soms wel en soms niet. Voor mij biedt het schilderij troost en schoonheid en verteld mij hoe mooi we het samen hadden. Ik ga verder, bedankt voor het aan horen van mijn verhaal en ze liep verder. Ze keek naar mij, ze keek nog een keer naar de zonnebloemen en ik keek haar aan en zei graag gedaan en sterkte.