Verhaal uit marmer

Michelangelo zei dat ‘het beeld al in het marmer zat’. Hij hoefde het er alleen nog maar ‘uit’ te halen. Ik neem aan dat hij zijn David wel al voor zich zag, en wist hoe hij aanvoelde, hoe groot en zwaar hij was, en vooral: waar hij moest beginnen.
Zou het met verhalen ook zo zijn? Het verhaal is er al, het zit in de wolken aan woorden en letters, alinea’s, hoofdstukken en zinnen. Kan ik een verhaal in drie dimensies voor mij zien? Hoef ik het er dan alleen nog maar uit te peuteren?
Ik zie het lijstje met de bezittingen van mijn pas gestorven vader voor mijn ogen opdoemen. Er staat iets op waar mijn gedachten steeds naar terugkeren. ‘Herenfiets, zonder zadel’, staat er.
Het maffe is: dit zadel is nergens te bekennen. Het zwerft rond in het universum. Niemand weet hoe het verdwenen is. Het is voorgoed weg, en beleeft grootse avonturen samen met de -eveneens onvindbare – sleutel van de accu van zijn e-bike.
Ik zoef terug naar een verleden dat nog verder achter mij ligt. Ook een lijstje met inventaris. Van mijn overleden moeder. Is het werkelijk al dertig jaar geleden? Het briefje met de priegelletters van mijn oom verschijnt moeiteloos voor mij. ‘Bijzettafeltje, wankel’. Het staat er echt.
Mensen maken graag lijstjes. Wij zijn ‘hier’ tenslotte niet zomaar. We hebben dingen te doen, moeten doelen bereiken en overzichten compleet maken. In de lijstjes van mijn ouders sluipt ongemerkt een oordeel. Het waren geen heiligen. Mijn moeder ’s bestaan was wankel. Aan het leven van mijn vader ontbrak een fundamenteel element.
Zonder zadel is een fiets onbruikbaar. Of op zijn minst gevaarlijk. Onze meest kwetsbare delen overgeleverd aan de mogelijkheid om te worden gespietst.
Zonder mijn ouders is mijn bestaan een wankele bedoening geworden. Een hachelijke onderneming op een gevaarlijke fiets waarop het moeilijk verplaatsen is. Als ik wist waar ik zonder hen hoorde, zou ik zoveel mogelijk thuis blijven.
Ik maak geen lijstjes meer. Wat moet ik nog doen, nu mijn belangrijkste publiek is opgestaan en zonder omkijken is vertrokken?
Ik hef mijn gezicht naar de hemel. Houd het zadel en de sleutel. Vergeet het meubilair. Maar geef de energie van mijn ouders terug. Laat hun gebaren, stemmen en hun kloppende harten, hakken uit de materie van waaruit wij mensen gemaakt zijn. Wat dat dan ook is. Ik zie ze zo voor me.