De dood slaat niemand over

Ik draai nu al de hele ochtend Sandra Reemer: O, I wish, that you came back, to me to stay, Those words I love you etc. Zo gaat het maar door. Ze komt er natuurlijk niet mee terug, maar het is altijd goed om iemand te herdenken in zijn of haar werk en bij Sandra zijn dat haar liedjes. Only one day, and I miss you already… zo is het maar net, Sandra. Wat een prachtige stem, wat een heerlijke romantische melodie. Het is zoals zo vaak onvoorstelbaar dat ze er niet meer is, maar ja, de dood slaat niemand over, al is de een wat eerder aan de beurt dan de ander. Eigenlijk moet je dat niet zo zeggen, want dan doe je net of de dood een persoon is, alsof de dood iemand is die kiest wanneer je sterft. Zo denk ik niet dat het in elkaar zit. Het leven begint en het leven eindigt. De dood komt eigenlijk niet. Het is meer andersom, het leven gaat en wat er overblijft is het levenloze lichaam, voeding voor ander leven. Want alles wat leeft heeft het nodig om iets anders te eten wat geleefd heeft, of dat nu een krop sla is of een biefstukje, daartussen zit naar mijn idee geen principieel verschil. Je hebt de vier elementen nodig: aarde om op te staan, vuur om je aan te warmen, water om in te zwemmen, o nee, water om te drinken en lucht om te ademen. Daarnaast moet je ook iets eten en dat is altijd iets wat geleefd heeft, of in uitzonderingsgevallen, wat nog leeft. Zo geldt dat ook voor onze muis, die nu al lange tijd onder ons aanrecht woont. Hij krijgt van mij elke avond laat een stukje kaas. Ik leg wat op de keukenvloer en even later roetsj, roetsj, is het weg. Soms is-ie zo snel dat ik hem amper zie. Hij gaat niet meer in de muizenval, zo’n kooitje, waarmee je hem buiten kunt zetten. En die andere klapmuizenval mag ik niet gebruiken van mijn dochter. Dat is zielig. Wat de muis niet weet is dat een paar kilometer verderop een nest jonge poesjes is geboren en dat een van die kittens over een paar weken hier komt wonen. Hoe dat zal gaan weten we nog niet, maar ik vrees dat de muis weinig kans maakt, al vraag ik mij wel af op welke leeftijd jonge poesjes gaan jagen op muizen. Zo komt de dood naderbij, niet aan het eind van het leven van deze muis (of eigenlijk ook wel), maar gewoon, op een mooie zomerdag, in de vorm van een heel lief klein gevlekt poesje. Zo schattig.

Ate Vegter, 7 juni 2017
www.atevegter.wordpress.com