Verontwaardiging en ongeloof

In de planning van vandaag had ik wat tijd vrijgemaakt om de laatste hand te leggen aan een grappig en luchtig geschreven column waarin familietradities centraal staan. De tekst was al grotendeels klaar, zo links en rechts nog wat aanpassen, een paar puntjes op de I en nog even een laatste keer doorlezen.

En dan kom je vroeg in de ochtend aan op je werk. Ik zet mijn auto in het parkeervak neer en net als ik de sleutel uit het contact wil halen begint het nieuws van 6 uur.
Met ongeloof en verbijstering luister ik naar de eerste zinnen waarin de feiten van de aanslag bij het concert van Ariane Grande in Manchester worden opgesomd. In de eerste berichten spreekt men over 19 doden en ruim 50 gewonden. Automatisch ga je ervan uit dat dit aantal gedurende de dag alleen maar zal gaan oplopen.

Hoe ziek moet je wel niet zijn om onschuldige tieners en hun ouders als doelwit uit te kiezen. Dit concert had voor herinneringen moeten zorgen die je je hele leven bij je draagt, maar dan op een positieve manier.
Zo laf, zo onrechtvaardig, zo onbegrijpelijk. Ik kan met geen enkele mogelijkheid een reden bedenken om deze manier van handelen te rechtvaardigen. Dit valt niet te begrijpen en toegeven aan deze laffe idioten is wel het laatste wat we moeten doen.

Het nieuws blijf ik de gehele dag op de voet volgen, wat in de ochtend bij elk nieuwsbericht terugkomt is de onzekerheid van familieleden en vrienden die proberen contact te leggen met hun geliefde.
Helaas weet ik uit ervaring wat die onzekerheid met je gemoedsrust doet. Je zit voortdurend met een angst die met de minuut erger lijkt te worden. Natuurlijk wordt er in dit soort gevallen een alarmnummer beschikbaar gesteld, maar voordat je de moed verzameld hebt om de telefoon te pakken ben je de nodige eeuwigdurende minuten verder.
Eenmaal aan de telefoon bleek één van de slachtoffers een grote overeenkomst te hebben met degene naar wie ik opzoek was. Na een paar keer doorverbonden te zijn werd uiteindelijk duidelijk dat het slachtoffer niet degene was naar wie ik opzoek was.
Hoewel het in mijn geval ruim 20 jaar geleden is en gelukkig goed afgelopen kost het me weinig moeite om me in gedachte te verplaatsen in degene die door de gebeurtenissen in Manchester door intens verdriet of onzekerheid zijn getroffen.