40K-bootcut midrise

Het is half twee ‘s middags wanneer ik sinds lange tijd weer het filiaal binnenloop van de enige winkelketen die mijn weelderige lichaamsvormen enigszins toonbaar kan samenpersen in een spijkerbroek van redelijke kwaliteit. In deze winkel staan alleen 16 jarigen achter de kassa onder stagebegeleiding van vrouwen die Corrie heten. De muziek die, op aangenaam volume, door de ruimte klinkt komt van Skyradio.
Voor de vorm kijk ik nog een beetje rond op de spijkerbroeken afdeling, want ik weet al dat er maar 1 soort is die ook daadwerkelijk gaat passen. De 40K-bootcut midrise. Het zou ook een auto kunnen zijn. Het is een spijkerbroek die net over mijn schoenen valt, en als ik voorover buig nog steeds de delen bedekt die je als beschaafd mens niet aan het zonlicht wilt blootstellen.
Jonge meisjes zie je hier niet, tenzij het moet van hun moeder. Impulsaankopers hebben hier niks te zoeken, echtgenoten roken shag voor de ingang. Hier komen de breedheupige jeansveteranen die weten wat ze nodig hebben. Als we mannen waren, hadden we baarden.

Met de 40k loop ik naar de pashokjes. De gordijntjes gaan, standaard, pas dicht na een paar keer gordijngooien vanuit de losse pols, waar een hoog vaardigheidsniveau voor is vereist. Ik neem genoegen met een kier van 6 centimeter, we zijn onder ons.
Terwijl ik voor het ritueel een stapeltje excuus-broeken over mijn dijen probeer te wurmen, hoor ik buiten het hokje een meisje tegen haar moeder roepen: ‘Er is een aanslag gepleegd in Londen!’ Met een been half in een skinnyjeans grijp ik naar de mobiel in mijn jaszak, om te kijken wat er gebeurd is. Geen netwerk, geen wifi.
Hoe moet ik nu in godsnaam weten wat er in de wereld speelt, denk ik panisch, terwijl ik in de spiegel mijn linker onderbil bleek zie uitpuilen boven een beige broekspijp, een stilleven dat ernstig doet denken aan een smeltend softijsje.
En dan bedenk ik me, terwijl Brian Adams door de speakers schalt, dat al het nieuws wat ik nodig heb, zich op dit moment in mijn pashokje afspeelt.
De 40K-bootcut midrise smelt als vanouds op zijn geheel onhippe doch neutrale manier om mijn heupen, ik reken hem af bij Corrie met de blauwe oogschaduw, en pas als ik weer thuis ben zet ik mijn laptop aan om te kijken wat er gebeurd is.
Spijkerbroeken passen is iets wat in het hier en nu dient te gebeuren.