The show must go on!

Toen ik daar op die woensdagavond in die grote aula stond voelde het alsof ik in een heel verkeerde film terecht was gekomen. Die mensen in die gigantisch lange rij kwamen ons condoleren. En ineens was ik ‘de oudste’ van ons gezin en stond ik vooraan in de rij. Dit kon niet waar zijn. Dit voelde zo niet goed. Ik ben verdomme 41. Dit kan niet. Van binnen was het angstig stil. Aan de buitenkant was ik volledig aanwezig. En ik dacht maar één ding. Be fucking strong. Voor die mensen. En voor al die mensen die daar nog achter staan. Voor mijn zussen en de andere mensen in die rij. Vang de klappen maar op, dat is nu je taak en je kunt het.

Ga maar even liggen

And it hit me! Niet meteen, maar geleidelijk aan. Vier maanden later ‘ging het licht uit’. M’n evenwichtsorgaan moest ingrijpen. Ik stond op en ik klapte zo tegen de kastdeur. “Je bent compleet uit balans” fluisterde het in m’n oor. Ga maar even liggen. Rust maar even uit. Ik moest die dag een training gaan geven, maar het ging gewoon niet meer. Kapot.

In een halfjaar tijd verloor ik mijn stiefmoeder, vader, stiefbroer en stiefzus. Mijn ouders overleden door ziekte en mijn stiefbroer en -zus ben ik door de omstandigheden kwijtgeraakt. Mijn hele leven stond op z’n kop. Ik had het gevoel dat ik weer moest leren te leven.

Does it bring you joy?

Bijna acht maanden ben ik bezig geweest om te verwerken wat ik had meegemaakt. M’n plek te vinden. Letterlijk en figuurlijk. Het was een weg van opruimen, niet doen, verwerken, plek geven en heel veel huilen en slapen. Er volgen bezoekjes aan een psycholoog, huisarts en reconnectionhealer. Ik was compleet in verwarring. Was ik overspannen? Burnout? In de rouw? Ik kwam in contact met Linda Modderkolk, een Desiremap-coach en zij maakte mijn leven weer een stukje lichter. En ook ging ik ondertussen aan de slag met het geweldige (en intensieve) boek van mijn kleine Japanse heldin; Marie Kondo. Bij ieder theelepeltje en sok voelen … Does it bring you joy? Maar het heeft gewerkt.

Ik zeg weleens, ik heb in die periode niks gedaan en nog nooit zo hard gewerkt. Want ondertussen was ik ook bezig met een nieuw pad te creëren. Doordat ik het werk los kon laten en mezelf opnieuw leerde kennen, kon ik tegelijkertijd iets niets creëren.
Gun jezelf zo’n periode. En kom sterker terug dan ooit. Geaard en in contact met het universum.

Life is too short baby. Haal eruit wat erin zit. En daar hoort ook af en toe een pauze bij. Reset. And go!

Make room for magic,
Hanneke