Het is hier autistisch

Ik zeg altijd gekscherend: mijn zoon is zo autistisch als de pest. Daar is hij het overigens volmondig mee eens. Dit kan hij ook niet tegen spreken, want hij kan niet praten. Scheelt weer. Je merkt het al dat bij ons de zaken met enige humor benaderd worden. Hij heeft niets aan zachte heelmeesters en om behandeld te worden al was hij een Swarovski zwaantje. Neen, mijn junior vaart wel bij positieve benadering, logica, structuur en begrepen worden. Inclusief humor.
Normaal behandeld worden met de zelfkennis dat hij enigszins afwijkt van de door de maatschappij ingestelde norm van normaal. Die al zeer discutabel is. Want, wat is normaal? Dat we snel een vooroordeel klaar hebben over een ander? Vind ik niet normaal. Doet een autist niet. Maar ja, die kan op zijn beurt weer dodelijk rationeel en eerlijk zijn. Normen moeten er zijn, anders wordt het ook maar een zooitje. Mijn zoon blijft niet aan het opruimen.
Filemon is nieuwsgierig of hij een autist is en zie daar de geboorte van een serie afleveringen over autisme. Eerlijk, ontspannen, recht voor zijn raap en soms gruwelijk confronterend. Want wie immers zijn zoon gereflecteerd ziet in een oudere versie, ziet een stukje van een mogelijke toekomst.
Persoonlijk denk ik dat Filemon ook zo autistisch als de pest is. Erg? Nee, ik denk het niet. Hij is misschien wel het voorbeeld op TB wat je met autisme kunt bereiken.
Waar de een lezingen houdt op scholen, legt de ander gekleurde staafjes op een bepaalde volgorde. Dat lijkt een mijlenver verschil in kunnen, maar dat is het niet! Daar wil ik graag een lans voor breken. Voor de autist. Wij, niet autisten, die denken dat we voldoen aan een ‘normale maatstaf’, moeten stoppen met denken dat wanneer een persoon gelukkig wordt van staafjes leggen of knikkers sorteren, dat die zielig of raar is. Dat is het niet! Dat is hun gelegde norm.
Mijn zoon bijvoorbeeld, hoeft geen Playmobil. Ook niet wanneer het zo’n mooie spectaculaire doos is. Zo kijkt hij niet. Zit er niets in wat op kleur gelegd kan worden, dan kan hij er niets mee. Dat is zijn ding. Zijn lat. Niet raar of op een ander niveau vergeleken met leeftijdgenootjes. Neen. Een andere wereld! Net zoals zijn papa af en toe verstrikt zit in een schrijversbubbel. Daar stop je ook geen loodgieter in.
Dus ja, het is hier autistisch, het is daar autistisch. Het is overal autistisch! We zien het niet altijd, maar het is overal. Het is gewoon normaal. Dat zou de lat moeten zijn!